எல்லை: பகல், சூரியன்; குறுந். 355:3, 387:1; குறிஞ்சிப். 215.

     புல்லென்றல்; குறுந். 19:2, ஒப்பு.

     2-4. “அமரக மருங்கிற் கணவனை யிழந்து, தமரகம் புகூஉ மொருமகள் போலக், கதிராற்றுப் படுத்த முதிராத் துன்பமோ, டந்தி யென்னும் பசலைமெய் யாட்டி, வந்திறுத்தனளான் மாநகர் மருங்கென்” (மணி. 5:137-41.)

     6. தண்ணிய கமழும்: குறுந். 273:3.

     5-7. (குறுந். 98:1-3); “வரைப் பான் மதுரைத் தமிழ்தெரி வாணன்றென் மாறைவையை, நுரைப்பான் முகந்தன்ன நுண்டுகி லாயிந்த நோயவர்க்கின், றுரைப்பாருளரே லுயிரெய்த லாநமக் கூர்திரைசூழ், தரைப்பால் வளரும் புகழெய்த லாமவர் தங்களுக்கே” (தஞ்சை. 217.)

(310)

தலைவி கூற்று

(“இரவில் தலைவன் ஈண்டு வந்து செல்வதை ஆயத்தார் யாவரும்அறிந்தனர்; அதனால் அலர் பெருகியது” என்று தலைவி, தலைவன்சிறைப்புறத்தில் இருப்பத் தோழிக்குச் சொல்லியது.)

311.	அலர்யாங் கொழிவ தோழி பெருங்கடற்
	புலவுநா றகன்றுறை வலவன் றாங்கவும்
	நில்லாது கழிந்த கல்லென் கடுந்தேர்
	யான்கண் டன்னோ விலனோ பானாள்
5	ஓங்கல் வெண்மணற் றாழ்ந்த புன்னைத்
	தாதுசேர் நிகர்மலர் கொய்யும்
	ஆய மெல்லா முடன்கண் டன்றே.

என்பது அலரஞ்சிய தலைமகள், தலைமகன் சிறைப் புறத்தானாகத்தோழிக்குச் சொல்லுவாளாய்ச் சொல்லியது.

    (பி-ம். சொற்றது.)

சேந்தன்கீரன்.

     (பி-ம்.) 1. ‘அலர்யாங் கொல்வ’; 4. ‘கண்டன்றோவிலனே’.

     (ப-ரை.) தோழி--, பெரு கடல் - பெரிய கடலினது,புலவு நாறு அகல் துறை - புலால் நாற்றம் வீசும் அகன்றதுறையின் கண்ணே, வலவன் தாங்கவும் - பாகன் தடுக்கவும்,நில்லாது கழிந்த - நில்லாமற் சென்ற, கல் என் கடு தேர் -கல்லென ஆரவாரம் செய்யும் விரைந்த தலைவனது தேரை,யான் கண்டனனோ இலனோ - யான் கண்டேனோ இல்லையோ, பால் நாள் - நடு இரவின் கண், ஓங்கல் வெள்மணல் தாழ்ந்த புன்னை - உயர்ச்சியையுடைய வெள்ளியமணலினிடத்துத் தாழ்ந்து வளர்ந்த புன்னை மரத்தினது,தாது சேர் நிகர் மலர்கொய்யும் - மகரந்தம் சேர்ந்த ஒளியை