(மே - ள்.) ¹'வரைவிடை வைத்த காலத்து வருந்தினும், வரையா நாளிடை வந்தோன் முட்டினும், உரையெனத் தோழிக் குரைத்தற் கண்ணும், தானே கூறுங் காலமு முளவே’ என்னும் சூத்திரத்து இச் செய்யுளை எடுத்துக்காட்டி, ‘அவனை ஆயத்தார் பலருங் கண்டாரென வந்தோன் முட்டியவாறும், அவருள் நெகிழ் தோளேன் யாயேயெனத் தானே கூறிவாறுங் காண்க’ என்றரைத்தனர், நச்.

²'புதுமை பெருமை’ என்னுஞ் சூத்திரத்து ‘மந்தி நல்லவை...தோன்றும் நாடன்’ என்றவழி பண்டு ஒருகாலும் கண்டறியாதபடி ஆடிற்று மயில் என்றமையின், பிற பொருட்கட் டோன்றிய புதுமை யாயிற்று எனவும், ‘மலர் தார் மாப்ன்...நெகிழ தோளேனே’ என்றது தன்கட்டோன்றிய புதுமை பற்றிய வியப்புப் பிறந்தது. என்னை? தன் கருத்து வெளிப்படாது தன் மெய்க்கட்டோன்றிய புதுமையைத் தலைவி வியந்தாள் போலத் தோழிக்க அறத்தொடு நின்றமையின் எனவும், ³'இன்பத்தை வெறுத்தல்’ என்னுஞ் சூத்திரத்து ‘கண்டுயில்’ மறத்த லென்பது ‘இரவும் பகலுந் துஞ்சாமை’; அது ‘புலர்குர லேனல்....நெகிழ்தோ ளேனே’ என வரும் எனவும் உரைத்தார், பேரா.

83. பாலை

[தலைமகன் இடைச் சுரததுத் தன் நெஞ்சிற்குச் சொல்லியது.]

1. தொல். களவு: 21.

2. தொல். மெய்ப்: 7.

3. தொல். மெய்ப்: 22.