இந்நாளில், அச்செருக்கு மிகத் தடித்திருப்பதில் வியப்பில்லை யன்றோ?
இதனால் நம் வடமவண்ணக்கரான பேரிசாத்தனார் மனம் புழுங்கி
இப்பாட்டைப் பாடி விடை பெறலானார். இதன்கண், “வேந்தே! ஆலமர்
கடவுள் போலும் நின் செல்வத்தைக் கண்டு பாராட்டி, நின் கற்புடைய
மனைவி பயந்துள்ள மக்கள் பொலிக என வாழ்த்தி, நீ தரும் பரிசில்மே
லெழுந்த வேட்கையால் கனவினும் நனவினும் அரற்றும் என் நெஞ்சம்
இன்புற்று மகிழுமாறு இன்று கண்டேன்; இனி விடைபெற்றுக் கொள்கின்றேன்;
நின் கண்ணி வாழ்க; தமிழக முழுதும் வென்று பெரும் பொரு ளீட்டிய
நின்னைப் போலும் நின் மக்கள், பகைவர் வருந்தவென்று அவர் செல்வம்
முற்றும் கொணர்ந்து தொகுத்த நின் முன்னோர் போலக் கண்ணோட்ட
முடையராகுக. ஆண்டும் நாளும் மிக்குக் கடல் நீரினும், நீர் கொழிக்கும்
மணலினும்,  நீரைப்  பொழியும்  மழைத்  துளியினும் பெருக; நின் மக்கள்
பெறும் மக்களைக் காணுந்தோறும் செல்வமும் புகழும் சிறந்து நீ நீடு
வாழ்க; யான் சேய நாட்டிற்குச் செல்கின்றேன்; நின் அடி நிழற் கண்
பழகிய யான் வானம்பாடி போல நின் புகழை நச்சி யிருப்பேன்; என்னை
மறவா தொழிவாயாக”என்று குறித்திருப்பது மிக்க உருக்கமானது.