அவர்க்குக்   குறிப்பாயுணர்த்தினான்.   அது   கண்டு,   கையறவுமிக்க
கழாத்தலையார் இப் பாட்டினைப் பாடினார். இதன்கண், “வேந்தே! களிறு
பெறுவேமென்னின், அவை அம்பு பட்டுப் புண்ணுற்று வீழ்ந்தொழிந்தன:
தேர் பெறலாமென்னின், அவை பீடழிந்து சிதைந்து நிலத்தே கிடக்கின்றன;
குதிரைகளோ வெனின், அவை  வாள்வடுப்பட்டுக்  குருதி  வெள்ளத்தில்
வீழ்ந்து கிடக்கின்றன;  இதனால்  பெறற்குரிய  பெருவளம்  பெறாமையின்
இரவலர் இரங்குவாராயினர். தடாரிப்பறையை யறைந்துகொண்டு யான் வந்தது
நின்   தோளிடத்தே  அரவுபோற்சுற்றிக்கொண்டிருக்கும்  ஆரத்தைப்
பெறற்பொருட்டேபோலும்” என ஆசிரியர் அவனது மறமாண்பும் கொடை
நலமும் தோன்றப் பாடியுள்ளார்.

     திணை: வாகை. துறை: மறக்களவழி. சேரமான் குடக்கோ நெடுஞ்
சேரலாதன் சோழன் வேற்பஃறடக்கைப் பெருவிறற்கிள்ளியொடு போர்ப்
புறத்துப் பொருது வீழ்ந்து ஆரம் கழுத்தினதாக உயிர் போகாது
கிடந்தானைக் கழாத்தலையார் பாடியது.

     உரை: களிறு முகந்து பெயர்குவம் எனினே - களிறுகளைத் தரப்
பெற்றுச் செல்வேமென்று கருதினால்; ஒளிறு மழை தவிர்க்கும் குன்றம்போல
- விளங்குகின்ற மழைமுகிலைத் தடுக்கும் குன்றுகளைப் போல; கைம்மா
எல்லாம் கணையிடத் தொலைந்தன - யானைக ளெல்லாம் நின் அம்புபட்டு
இறந்தன; கொடுஞ்சி்நெடுந்தேர் முகக்குவம் எனின் - கொடுஞ்சியொடு
கூடிய நெடிய தேர்களைத் தரக்கொண்டு செல்வோமென்றார்; கடும்பரி
நெடுமான் வாங்கு வயின் ஒல்கி - கடிய