|
தமிழ் மொழி வரலாறு
148
மாகிறது. தன்மை ‘என் > அன்’ ஆகிறது. அதன் பன்மையான
‘எம் > அம்’ ஆவது தொல்காப்பியர் காலத்திலேயே நிகழ்ந்து விட்டது.3
ஒப்புமையாக்கத்தால் தன்மைப் பன்மை விகுதி பலவிடங்களில் ‘-அம்’ என்றாகிறது.4
இது ‘உ > அ’ மாற்றம் போலத் தோன்றுகிறது. ஆனால் உண்மையில் அஃது அவ்வாறன்று.
ஆ. ‘ஊ > ஆ’ மாற்றமும் அதனால்
விளைந்த மாற்றமும்
உயிர்
மயக்கங்கள் வழக்கினின்று மறைந்த பின்னர், அருகிய வழக்குடைய ஊகார இறுதியை உடைய
‘செய்யூ’ என்னும் இறந்தகால வடிவம் ‘செய்யா’ என்றாகிறது;5 ஏனெனில் ஆகாரமே
இத்தகைய இடங்களில் மிகுதியும் வரும் உயிராகும். இது ஒரு குறிப்பிட்ட போக்கினைப்
பின்பற்றும் முறையேயன்றி ஒலிமாற்றமன்று. ‘செய்யூஉ
~
செய்யூ’ என்பது ‘தழூஉ’ (தொழிற்பெயர்) என்பதோடு ஒப்பிடத்தக்கதாகும். தொடக்கத்தில்
இது உண்மையில் பெயர்ப் பயனிலையாக இருந்திருக்கலாம். ‘செய்து’ என்பதின் மாற்றான
‘செய்யூ’ என்பது ‘செய் + உ’ என்றும் இருக்கலாம். இங்குச் சொல்லாக்க விகுதியான உகரம்
துகரத்தின் மாற்றாக இருக்கலாம். ‘கண்டு’ என்பது ‘செய்து’ என்னும் வாய்பாட்டு வடிவமாகும்.
‘காணூஉ’ என்பது ‘செய்யூஉ’ என்னும் வாய்பாட்டு வடிவமாகும். இத்தகைய வேறுபாடுகள்
சிலவற்றில் காணப்பெறுகின்றன.
|
3.
தொல்காப்பியம், 687
“அவைதாம்
அம் ஆம் எம்
ஏம் என்னும் கிளவியும்
உம்மொடு
வரூஉங் கடதற என்னும்
அந்நாற்
கிளவியொடு ஆயெண் கிளவியும்
பன்மை
உரைக்குந் தன்மைச் சொல்லே”.
பதிற்றுப்பத்து 23,
11
“நின்னயத்து வடிவேல்
கண்டனம் புல்மிக்கு”. . .
4.
குறுந்தொகை, 219, 4
“ஆங்கட்
செல்கம் எழுகென ஈங்கே”.
5.
அகநானூறு, 16, 15
நாணி
நின்றோள். . .”
. .
.“நிலங்கிளையா.
|
|