(தி.6 ப.25 பா.1) என்று அப்பரே அருளிப்போந்தமை காண்க. இக்கருத்தையே தருமைஆதீன முதற்குரவர் ஸ்ரீகுருஞான சம்பந்தரும், தமது குருநாதன் தமக்கு உணர்த்தியதாக அருளியுள்ள இருவெண்பாக்களைக் கண்டு உண்மை தெளியலாம். முதலில் குருநாதர் தமக்கருளிய ஆணையிட்ட பாடல்.

குருஆணைப்படி நடந்ததனால் விளைந்த அநுபவப் பயன்உணர்த்தும் பாடல்.

நாம், யான், எனது என்னும் தருக்கால் எதனையும் காண இயலாதுஎன்பதே முடிவான பொருள்.

இப்பாடலே இறைவனை எழுதிக்காட்ட முடியாது என்று அறிவிக்கும் அப்பரின் அமுதமொழிப்பாடல்.

புண்ணியா உன்னடிக்கே போதுகின்றேன்:

புண்ணியம் என்பதற்கு நல்லதற்கெல்லாம் மேலாய நல்லது என்பதே பொருள். இதற்குமேல் ஒரு நன்மை இல்லை என்பதையே இப்புண்ணியம் என்ற சொல் குறிக்கும். உலகியலில் சாதாரண நன்மைகளையே புண்ணியம் என்ற சொல்லால் குறிப்பிடுவர்.

சமணநூலாகிய சீவகசிந்தாமணியும் சிவபெருமானைப் "போகம் ஈன்ற புண்ணியன்" சீவகசிந்தாமணி (362) என்று குறிப்பிட்டுள்ளமை குறிக்கத்தக்கது. அப்பர் பெருமான் நிறைவாகப் பூம்புகலூர் சென்று பணி செய்து வாழ்ந்தார். அப்போது. "வந்த பொருளாசை, மண்ணாசை, பெண்ணாசை, இந்த வகை ஆசையெல்லாம்" அவரிடம் இல்லை என்பதை உலகத்தார்க்குக் காட்ட எண்ணிய சிவபெருமான், உழவாரப்பணி செய்தபோது பொன்னும் மணியும்