செய்யாதவன் நீ’ என்பதை அவன் அறிவான் ஆகலின், ‘இதுவும் ஒரு நன்மைக்கே’ என்பது உணர்ந்து அவனும் முனியப் போவதில்லை; நீயும் நாணுதற்குக் காரணம் இல்லை’ என்பது இப்பாட்டின் உள்ளுறைச் சிறப்பு இதனை வட நூலார் ‘நிந்தாத் துதி’ என்றும், அதனைத் தமிழில் பெயர்த்துக் கூறுவார், ‘பழிப்பது போலப் புகழ்தல்’¹ என்றும் கூறுவர். பின்னும் இவ்வாறு வருவனவற்றை உணர்ந்து கொள்க.

29. அ. சொ. பொ.: சங்கரன் - இன்பத்தைச் செய்பவன். தாழ்ந்த சடை - நீண்டு தொங்குகின்ற சடை. பொங்கு - சினம் மிகுகின்ற “அங்கொருநாள்” என்றது, கூற்றுவன் வரும் நாளினை. ஆ! ஆ!, இரக்குறிப்பு இடைச்சொல். என்று - என்று இரங்கி. “ஆழாமைக் காப்பான்” என்பது மேலேயும் வந்தது.2 ஓவாது - ஓழியாமல், உரை - சொல்லு; துதி. எப்போழுதும் ஓவாது துதித்தால்தான் காப்பான்’ என்பது குறிப்பு. ‘அன்று துதித்தல் இயலாது’ என்பதாம் “சாங்காலம் சங்கரா! சங்கரா என வருமோ” என்பது பழமொழி.

30. அ. சொ. பொ.: உம்மை, சிறப்பு. செவ்வான் தொடை - செவ்விய உயர்ந்த மலர்மாலை; கொன்றை மாலை. இரைக்கின்ற - சீறிக்கொண்டிருக்கின்ற. தொடேல் - தொடாதே. என்றது, அது, ‘பிறைச் சந்திரன் வளரும்’ என்று பசியோடு காத்திருக்கின்றது; அதனால் சினம் மிகுந்து கடித்துவிடலாம் - என்றபடி. இதனால், ‘தம்முட் பகையுடையனவாகிய பாம்பையும், மதியையும் ஓரிடத்தில் சேர்த்து வைத்திருக்கின்றா யல்லையோ’ எனக் குறிப்பாற் புகழ்ந்தவாறு. இழிந்து ஓட்டத்து - கீழே வீழ்ந்து ஓடும்பொழுது.

தண்டியலங்காரம் - சூ - 62 உரை.

பாட்டு - 4