அன்னத்தை, “கழுகு” என்றார். அன்றிப் புராண பேதம் பற்றிக் கூறினார் எனினும் ஆம். அண்டர் அண்டம் தேவர் உலகம். ஊடுருவியது கழுகுருவம். “பண்டொருநாள்” என்பதை முதலிற் கூட்டுக. “காணான்” என்பது, ‘காணானாய்’ என முற்றெச்சம். இழிய - (முன் இருந்த இடத்திற்கு) இறங்கிவிட, சிவனுக்கு முடி சடையேயாயினும் கனக (பொன்) முடி விலக்கன்று. “முடி கவித்து” என்றதனால். ‘காணப்படாது நின்றது முடி’ என்பது போந்தது. கோணாது - வளையாமல் ‘நிமிர்ந்து’ என்றபடி.

கண்ணி - 5,6,7: பேணி - பாதுகாத்து ‘காலங்கள் தோறும்’ என. ‘தோறும்’ என்பது வருவிக்க. மாணி . பிரமசாரி. மார்க்கண்டேயர். கடவூர் - திருக்கடவூர். அட்ட வீரட்டத் தலங்களில் ஒன்று. ஊரில் உள்ளவர்களை “ஊர்” என்றார். ‘வரத்தின் பெற்ற பெரிய வலி’ என்க. உரம் - மார்பு.

கண்ணி - 7.8.9: “கரத்தான் மே” என்பதனை, “குங்குமத்தின்” என்பதற்கு முன்னே கூட்டுக. கற்பு - கற்றல். அஃதாவது இங்குக் கோலம் எழுதக் கற்றுக் கொள்ளுதல். அஃது ஆகுபெயராய் அக்கல்வி வன்மையால் எழுதப்படும் கோலத்தைக் குறித்தது. எனவே, ‘கொங்கைமேல், கரத்தான் மேவு குங்குமத்தின் கோலம் அழியும் வண்ணம்’ - அஃதாவது, ‘கொங்கைமேற் சேரும் வண்ணம்’ எனக் கூறியதாம். கசிவித்தல் - மனத்தை இளகச் செய்தல், ‘யோகத்தில் இருந்த தன்னை (சிவனை)ப் போகத்தில் இச்சையுடையனாக்கும் பொருட்டு’ என்றவாறு அழகுடைமை பற்றித் திருமாலும் ‘வாமன்’ எனப்படுவான். பொற்பு - அழகு. எனவே, “வாமன்” என்பது வாளா பெயராய் நின்றது.