| 911. | சேய்தந்த அம்மை உமைகண வன்திரு ஏகம்பத்தான்
தாய்தந்தை யாயுயிர் காப்போன் கயிலைத் தயங்கிருள்வாய்
வேய்தந்த தோளிநம் ஊச லொடும்விரை வேங்கைதன்னைப்
பாய்தந்து பூசலுண் டாங்கொண்ட தோகைப் பகடுவந்தே. | | 20 |
| 912. | வந்தும் மனம்பெறிற் பொன்னனை யீர்மன்னும் ஏகம்பர்தம்
முந்தும் அருவிக் கயிலை மலையுயர் தேனிழிச்சித்
தந்தும் மலர்கொய்தும் தண்தினை மேயுங் கிளிகடிந்தும்
சிந்தும் புகர்மலை கைச்சுமிச் சாரல் திரிகுவனே. | | 21 |
அவருடையனவோ? அல்லவோ? 'குஞ்சரந் தாழ்வரை' என்பது எதுகை நோக்கி கும்பம் - யானை மத்தகம். வலிந்து நின்றது. இது, களவொழுக்கத்தில் களிறு தரு புணர்ச்சியால் ஒருவனுக்கு உரியளாகிவிட்ட தலைவி தன் இல்லத்தில் மணமுரசு முழுங்குதலைக் கேட்டு, 'இம்முரசொலி என் தலைவர் மணத்தனவோ, பிறர் மணத்தனவோ' என ஐயுற்றுக் கலங்கியது.1 911. குறிப்புரை: "வேய் தந்த தோளி" என்பதை முதலிற் கொள்க. அது தோழி தலைவியை விளித்தது. தந்த, உவம உருபு. சேய் - முருகன். 'சேயை' என இரண்டாவது விரிக்க. "கைப் பகடு வந்து" என்பதை, "தயங்கிருள்வாய்" என்பதன் பின்னரும், "பூசல் உண்டாம்" என்பதை இறுதியிலும் கூட்டி யுரைக்க. தயங்கு - நிறைந்த. வினா - வாசனை. வேங்கை - வேங்கை மரம். ஊசல் வேங்கை மரக் கிளையில் கட்டப்பட்டிருப்பதால், "ஊசலொடும் வேங்கைதன்னைப் பாய்தந்து கொண்டதோ" என்றாள். கை - தும்பிக்கை. பகடு - யானை. பூசல் - ஆரவாரம் உண்டாம் - உண்டாகாநின்றது. இரவுக் குறிக்கண் தலைவன் வந்தமையறிந்த தோழி அதனைத் தாய் அறியாவாறு தலைவிக்குக் கூறியது. இது வரவுணர்ந்துரைத்தல்2 எனப்படும். 912. குறிப்புரை: "பொன் அனையீர்" என்பது, தலைவனை தோழியை விளித்தது. அதனை முதலிற் கொள்க. பொன் - இலக்குமி. மனம் பெறில் - இசைவு கிடைக்குமாயின் 'கயிலை மலையின்கண்' என ஏழாவது விரிக்க. சிந்தும் - எதிர்ப்பட்ட வரை அழிக்கின்ற. புகர் மலை - முகத்தில் புள்ளிகளை யுடைய மலை போலும் யானை. கைச்சல் - கட்டுதல்; அடக்குதல்; இது தலைவன் பாங்கியை மதியுடம்படுத்தற்கண் குறையுற்று நின்றது.3
1. திருக்கோவையார் - 297.
2. திருக்கோவையார் - 160.
3. திருக்கோவையார் - 63.
|