மீவ ணக்கிய கொம்பரின் வேய்நறும்
பூவ ணக்கொடி பின்னிய பொற்புறு
காவ ணத்துயி லேகவர்ந் திட்டதென்
ஆவ ணத்தையென் றுள்ளின னாரியன்.    

ஒல்லை யிற்றன்னு றக்கப்பி ழைநினைந்
தெல்லை யில்பெரு மூச்சினி ருதயக்
கல்லை நூறிக்க ரைந்துமன் றாடினான்
தொல்லை யம்பரன் சந்நிதி துன்னியே.     

ஆய போதின ருள்வழி யாவியில்
மேய தோர்சிறி தாறுதன் மீண்டினிப்
போய வண்டுரு விக்கொடு பூதரங்
காயி னன்படு முன்படப் பேனெனா.       

அறங்கு லாமனத் தந்தண னந்தனப்
புறங்கு லாமலர்க் காவணம் போதர
இறங்கு வான்விரைந் தின்னலொ டேமனங்
கறங்கு போற்சுழ லக்கரை வானரோ.      

ஆவிக் காறுத னல்கவென் றாக்குபூங்
காவிற் கண்டுயின் றூன்பொதி காயத்தைப்
பூவிற் போற்றிய புல்லிய னாகுமிப்
பாவிக் கெங்ஙனம் வாய்க்கும்ப ரசுகம்.    

புவன போகப்பு லாலைப்பு சிக்கவே
தவன முற்றத நுகர ணங்களோ
டவனி சுற்றிய ழிமதிக் காத்தும
கவன மென்றுவ ருங்கடைத் தேறவே.      

சாந்த னைக்குந்து ணைபுரி சாஸனஞ்
சோர்ந்து வீழச்சு வரணை யின்றியோர்
பாந்தள் போற்றுயில் கொண்டப யித்தியம்
மாந்த ருக்குளுண் டாங்கொலிவ் வையத்தே.

ஆக்கை பேணியு மாவன வீட்டியுங்
காக்கை யேகட னாக்கொண்டு காப்பினும்
போக்கி யென்னைப்பி றக்கணித் தொல்லைமண்
சேக்கை சேதுமன் றென்செயத் தக்கதே.