கடகட என்ற ஓசையைக் கேட்டுப் பரவசத்தை அடைந்த ஆயர்கள் அங்கு வந்தார்கள்”, “தாமரைக் கண்ணனான அந்தக் கண்ணபிரானும் சென்றார்” என்கிறபடியே, இவற்றைத் தப்பிப்போய், முரிந்து விழுகிற ஓசையைக் கேட்டு முன்பு இல்லாததனைக் காணும் காட்சியாலே சிவந்த மலர்ந்த கண்களும் தானுமாய் இருக்கிறபடி. ¹“புணர் மருதம் இற நடந்த பொற்குன்றினை” என்னக்கடவதன்றோ. அழகிது என்னில், நாட்டில் உள்ள அழகைப்போன்றது ஆம் என்று நினைத்து, வேறுபாடு தோன்ற ‘பொல்லா மணியே!’ என்கிறார் என்னுதல். அன்றிக்கே, நாட்டார் கண்டு கண்ணெச்சில் படாமைக்குக் கரிபூசுகிறார் என்னுதல். அன்றிக்கே, தொளையாதமணி; அதாவது பிறரால் அநுபவிக்கப்படாத மணி என்னுதல்; பொல்லல் - தொளைத்தல். இதுவும் யசோதைப் பிராட்டி அருகில் நின்று சொன்ன வார்த்தை.

    தேனே - வந்து எடுத்துக்கொண்ட காலத்தில் ஸ்பரிசத்தாலும் மழலைச்சொற்களாலும் கொண்டாடிச் சொல்லும் வார்த்தை. இன் அமுதே -அப்போதையில் இனிமையாலே சொன்ன வார்த்தை. ஆக, தேனே! இன் அமுதே! என்னும் இவை இரண்டானும் ²நிரதிசய போக்யமாய், போன உயிரை மீட்கவற்றாய் இருக்கையைத் தெரிவித்தபடி. “அமுது என்றும் தேன் என்றும் ஆழியான் என்றும்” என்று சொல்லுகிறபடியே நிரவதிக போக்கியமாயிருக்கை. என்று என்றே - ஒருகால் சொல்லி, ‘தப்பச் செய்தோம்’ என்று மீளத்தான் செய்தேனோ என்பார் ‘என்று என்று’ என்கிறார். சில கூத்துச் சொல்ல -பரிவுடைய யசோதைப்பிராட்டி இவற்றிலே ஈடுபட்டுச் சொல்லும் வார்த்தைகளை அன்றோ அப் பரிவு இல்லாத நான் சென்னேன் என்பார் ‘கூத்துச்சொல்ல’ என்கிறார். கூத்தாவது, ஒருவன் நினைவையும் செயலையும் மற்றொருவன் செய்வது.

_______________________________________________

1. பெரிய திருமொழி, 2. 5 : 1.

2. “தேனே” என்றதனை நோக்கி ‘நிரதிசய போக்கியமாய்’ என்கிறார். நிரதிசய
  போக்யம் - தனக்குமேல் ஒன்று இல்லாத இனிமையையுடைய பொருள்.
  “இன்னமுதே” என்றதனை திருவுள்ளம்பற்றிப் ‘போன உயிரை மீட்கவற்றாய்’
  என்கிறார். அதனைப் பிரமாணத்தோடு விவரிக்கிறார் ‘அமுதென்றும்’ என்று
  தொடங்கி. இது இரண்டாந் திருவந். 85.