| 143 |
தேறுந்
தயையின் முனிவோய்நீ சினத்திற் கருள்செய்
கனிவோய்நீ
கூறுங் கலையற் றுணர்வோய்நீ கூறுந் தொனியற்
றுரைப்போய்நீ
மாறும் பொருள்யா விலுநின்றே மாறா நிலைகொள் மரபோய்நீ
யீறுந் தவிர்ந்துன் புகழ்க்கடலாழ்ந் தெனக்கே கரைகாட்
டருளாயோ. |
| |
"தேறும் தயையின்
முனிவோய் நீ; சினத்திற்கு அருள் செய்
கனிவோய் நீ;
கூறும் கலை அற்று உணர்வோய் நீ; கூறும் தொனி அற்று
உரைப்போய் நீ;
மாறும் பொருள் யாவிலும் நின்றே, மாறா நிலை கொள் மரபோய் நீ;
ஈறும் தவிர்ந்த உன் புகழ்க் கடல் ஆழ்ந்த எனக்கே கரை காட்ட
அருளாயோ? |
"தெளிவிக்க
வேண்டுமென்ற தயவின் பொருட்டுச் சினந்து
கொள்பவனும் நீ; தெளிந்த பின், முந்திய சினத்தின் அளவாக அருள்
செய்யும் கனிவு கொண்டவனும் நீ; பிறர் சொல்லித் தரும் கல்வி இன்றியே
எல்லாம் உணர்பவனும் நீ; நாவால் கூறும் ஓசை இல்லாமலே பேசுபவனும்
நீ; மாறும் இயல்புள்ள பொருள்கள் யாவற்றிலும் நிலை கொண்டிருந்தும்,
அவை மாறும் போதும் தான் மாறாமல் நிலை கொள்ளும் இயல்புள்ளவனும்
நீ; முடிவே இல்லாத உன் புகழாகிய கடலுள் ஆழ்ந்துள்ள எனக்கு அதன்
கரையைக் காட்டவும் அருள் கொள்ள மாட்டாயோ?
தவிர்ந்தவுன்,
ஆழ்ந்தவெனக்கே, காட்டவருளாயோ என்பன,
தொகுத்தல் விகாரமாய், முறையே, தவிர்ந்துன், ஆழ்ந்தெனக்கே,
காட்டருளாயோ என வந்தன.
| 144 |
ஒளிநாக்
கொடுவான் சுடர்புகழ வொளிநாக் கொடுபன்
மணிபுகழக்
களிநாக் கொடுபற் புள்புகழக் கமழ்நாக் கொடுகா மலர்புகழத்
தெளிநாக் கொடுநீர்ப் புனல்புகழத் தினமே புகழப் படுவோய் நீ
யளிநாக் கொடுநா னுனைப்புகழ வறியா மூகை யுணர்த்தாயோ. |
|