| 147 |
அறந்தாய்
தந்தை சுற்றமுமற் றனைத்து நீயே கதிநீயே
பிறந்தா யுலகிற் குயிரன்னோய் பிறந்தெந் துயரு மெம்பகையுந்
துறந்தா யெங்கள் சிறைதீர்த்தாய் துகள்பூட் டியவீட்
டுயர்வாயில்
திறந்தா யிவையா வருமறியத் திறன்செய் தருள்செய்
திரங்காயோ. |
| |
"அறம் தாய்
தந்தை சுற்றமும் மற்று அனைத்தும் நீயே; கதி நீயே,
பிறந்தாய், உலகிற்கு உயிர் அன்னோய்; பிறந்து, எம் துயரும் எம்
பகையும்
துறந்தாய்; எங்கள் சிறை தீர்த்தாய்; துகள் பூட்டிய வீட்டு உயர்
வாயில்
திறந்தாய். இவை யாவரும் அறியத் திறன் செய்து, அருள் செய்து,
இரங்காயோ?
|
"எங்களுக்கு அறமும்
தாயும் தந்தையும் சுற்றமும் மற்றுள்ள யாவும்
நீயே; எங்கள் இறுதிக் கதியும் நீயே. உலகிற்கு உயிர் போன்றவனே, நீ
மனிதனாகப் பிறந்தாய்; பிறந்து எங்கள் துயரங்களையும் பகைகளையும்
நீக்கினாய்; எங்கள் பாவச் சிறையைத் தீர்த்து வைத்தாய்; பாவம் பூட்டி
வைத்த வான் வீட்டின் உயர்ந்த வாயிலைத் திறந்து வைத்தாய். இவற்றை
எல்லோரும் அறிந்து பயனடையுமாறு, உனது வல்லமையைக் காட்டியும்
அருளைக் கூட்டியும் இரக்கம் செய்ய மாட்டாயோ?
| 148 |
குருவாய்
வந்தோ யொளிப்பாயோ கோதா ரிருடீர் வெஞ்சுடரி
னுருவாய் வந்தோ யொளியாயோ வுயர்வா னிகரே மண்கனியக்
கருவாய் வந்தோ யிக்கருணை கண்கொண் டெவருங்
களித்தறியத்
தருவாய் வந்தோ யிலவன்பின் றகவோய் திருவோ யென
த்தொழுதான். |
| |
"குருவாய் வந்தோய்,
ஒளிப்பாயோ? கோதுஆர் இருள் தீர்
வெஞ்சுடரின்
உருவாய் வந்தோய், ஒளியாயோ? உயர் வான் நிகரே மண் கனியக்
கருவாய் வந்தோய், இக் கருணை கண் கொண்டு எவரும் களித்து
அறியத்
தருவாய், வந்து; ஓய் இல அன்பின் தகவோய், திருவோய்!" எனத்
தொழுதான். |
|