இப்பாடல் இரவுக் காட்சியாகவும் முந்திய பாடல் பகற் காட்சியாகவும்
கொள்க. இரவுக்கு மயக்கமாவது, தானே இருண்டதோ, தன்னினும்
சோலையே இருண்டதோ என்று கொண்ட மயக்கம்.

     தாம் இணங்கித் தங்கியிருந்த அப்பூஞ்சோலையில், நெருப்பு தன்னைச்
சுட்டு வருத்தியதுபோலக் காய்ந்து நின்ற ஒரு மரத்தை சூசையும் மரியாளும்
கண்டனர்; தாம் அங்கே சிறிது தங்கியிருந்த பின்னர், தான் மகிழ்ந்ததுபோல
இலையும் பூவும் அணிந்து நின்ற அந்த மரமே, தம்மை வணங்கியதுபோலத்
தலையை வளைத்து, அரியதோர் அழகை அணிந்து நிற்கவும் கண்டனர்.