ஏழு இசைக்கு உரிய குழலோசையோடும் இனிய பாடலின்
ஓசையோடும் இசைவு கெடாத யாழின் இசைக்குப் பொருந்த பூங்கொத்தின்
நறுமணம் கொண்ட கொடியைத் தாங்கிய சூசை இவையெல்லாம் கூறினான்.
குழந்தை நாதனின் நிறத்தோடு இசைந்து ஒளிரும் அடிகளில் நிறைய மணம்
பொருந்திய மலர்களின் தேனாகிய மழையை வாரிச் சூழ நின்று இசையோடு
பொழிந்து, இடையே உலாவும் தம் தொகைக்குக் கணக்கின்றித்
தொழுதவண்ணம் வானவர் சென்றனர்.

     இவ்வாறாக, மருத நிலம் போன்று பூங்கொத்துகள் தேனை உமிழும்
அவ்வனத்தில் இவர்கள் பல நாட்களாகச் சென்றிருந்தும், வானுலகிற்
சென்றடைந்தவர் போல உள்ளத்துக் கொள்ளும் சுவை நீங்கப் பெறாமல்,
தம் மனத்தையே வாயாகக் கொண்டு மகிழ்ச்சியையே உணவாக உண்டு,
உணவு உண்ணாத நினைவும் அற்றவராய் நடந்து போகையில், ஒருநாள்
அவ்விடத்தே வானவர் வந்தணுகி, வானுலகிற்கு உரிய விருந்தை அமைத்து
நின்றனர்.