அறிவையே கவசமாகக் கொண்டு, கடவுளின் தூய கருணை என்னும்
தேரின்மேல் ஏறி நின்ற அவ்விருவர் தம் பக்கத்தும், விரதம் என்னும்
வெடிப்பு விடாத மதிலின்மேல் பட்டதுமே, பேய்கள் கலக்கங் கொள்ளுமாறு
அவ்வேல்களெல்லாம் சிதறி அழிந்தன.

                    கலங்காத இருவர்

     புறத்தே தனக்கு அளவு ஒன்றுமில்லாத திருமகனின் வல்லமையால்
அறத்தின் அளவிலே உயர்ந்தோராகிய சூசையும் மரியாளும் அழிந்து
மெலியும் பொருட்டு, தம் வலிமையின் அளவுக்கு அறிவும் கொண்டுள்ள
பேய்கள் செய்த கொடுமையின் அளவுக்குத் தக்கவாறு, அவை செய்த
போரின் வகையும் வரையறை இல்லாததாயிற்று.

     தாம் கருதிய போர் வகை எல்லாம் பயனற்று ஒழிந்து, அதனால்
மனம் மடிந்து, இகழ்ச்சிக்கு ஆளாகிய பேய்க்கூட்டம் ஏங்கி விம்மவும்,