"ஐயா, எனக்குச் செய்துள்ள உன் தயவின் திறத்தால், நான் இப்
பேய்களுக்கு அஞ்ச மாட்டேன். ஆனால், பரந்து கிடந்த பிற மனித
உயிர்களின் பொருட்டு, இப் பேய்களையெல்லாம் எரியும் நெருப்பைக்
கொண்டுள்ள நரகத்தில் சென்று புதையுமாறு ஓட்டுவாய்" என்று, இனிய
ஒளியைச் சொரிந்த மலர் போன்ற முகங்கொண்ட திருமகனை
வேண்டினான்.

     விண்மீனிடத்துக் கண்டு உணரும் காட்சி அழகினும் மேம்பட்ட
குழந்தை நாதன், ஊனுடல் உருவில் ஓராண்டு வரையில் பேசாதிருந்த
பின், மணம் கொண்ட மலர் போன்ற தன் வாயைக் கனிவோடு திறந்து,
வானுலகத்து அமுதம் ஊறி வழிந்த தன்மையாகப் பேசலுற்றான்.

     விண்மீன் மின்னிப் பார்ப்பதுபோல, தன் கொடியில் வெண்ணிற
மலர்கள் செறியத் தாங்கிய சூசையை, தான் பார்த்தான்; கன்னியும்
தாயுமாகிய மரியாளின் தாமரை மலர் போன்ற கையாகிய ஆசனத்தில்
இருந்த வண்ணம் அது தகுமென்று கருதி, "என் தந்தையே!" என்று
இனிதாகச் சொன்னான்.

     'எந்தை' என்பது, 'என் தந்தை' என்பதன் மரூஉ.