புல்லிலுள்ள கரையில் தங்கிய அவ்விருவரும், தம் பக்கத்தே
பரந்து கிடந்ததொரு நிலம், எல்லையும் இல்லாமல், ஒரு நிழலும் இல்லாமல்,
சாம்பலாய் விளங்கும் உயர்ந்த ஓர் அரை மலை என்னத் தக்கவாறு
கிடக்கக் கண்டனர். கண்டதும், மாலை என்று சொல்லத்தக்க பூங்கொடி
கொண்ட சூசை வானவரை அழைத்து, "அது என்ன?" என்று வினவினான்.

     புல்+அம்+கரை - 'புல்லங்கரை' என்பது, 'புலங்கரை' என
இடைக்குறையாய் நின்றது.

     மிக்கயேல் என்ற வானவன் வணங்கி இதனைக் கேட்டு, அங்கே
பல பாவங்கள் நிறைந்து கிடந்த ஐந்து நகர்களிலே பண்டை நாளில்
நேர்ந்த அவை குழந்தைநாதனின் வலிமையைப் புலப்படுத்தும் என்று
தெரிந்து, "அதனைப் பற்றிக் கேளுங்கள்" என்று அடுத்துச் சென்று,
பின்வருமாறு கூறத் தொடங்கினான்.

     இன்னவை, அன்னவை என்பன, இவை, அவை என்ற பன்மைப்
பொருள் உள்ளவை யெனினும், முந்திய பாடலில், "அஃது எது?" என
வினவியதற்கு ஏற்ப, இது, அது என ஒருமைப் பொருள் சுட்டினவாகக்
கொள்க.

                  ஐம்பதிகள் அழிவு

      - மாங்காய், தேமா, - மாங்காய், தேமா, - மாங்காய், தேமா, புளிமா.