"வாழ்க்கை வண்டியை ஓட்டிக் கொண்டிருக்கும் பாகர்களே, அற
நோக்கம் என்னும் கயிற்றைக் கொண்டு அறிவு ஊக்கம் என்னும்
எருதுகளைப் பூட்டி, உடல் என்னும் வண்டியை ஓட்டிச் சென்றிருந்தும்,
வழியில் ஆசை என்னும் பாரத்தை ஏற்றிக் கொண்டு, பாவம் என்னும்
சேற்றுள் மாட்டி, நல்ல உயிர் என்னும் அச்சு ஒடிந்து போகவே, வேறு
ஓர் உயிராகிய அச்சு இட்டு ஓட்டுதற்கு தெளிவு பெறாது, இப்பொழுது
நரகத்திற் கிடந்து அழும் பலரை என் உரையால் கண்டீர். எனவே,
நல்லவர் மெச்சும் புண்ணியம் என்னும் பாரத்தை ஏற்றிக் கொண்டு,
உயிராகிய அச்சு ஒடிவதன்முன் மோட்ச வீடு சேரும் வகையில் வண்டியை
ஓட்டிச் செல்லுங்கள்."

     இதனோடு சூசை தன் உரையை முடிக்கிறான். இது வாமன் உட்பட,
அங்குக் கூடியிருந்த அனைவர்க்கும் சொல்லியது.