சிவத் தொண்டு மனம் - வாக்கு - காயம் என்ற மூன்றும் ஒன்றித்து நிகழும்படி செய்யத் தகுந்தது (1342).

பொறாமைகொண்டு தன்னலமும் சூழ்வோர் பொய்ம்மையும் கொலையும் முதலிய இழிதொழிலிற் றலைப்படுவர் (1344 - 1348).

சிவனுக்காட்பட்டோர் வேறு யார்க்கும் குடியல்லா வீரர் ஆவார்கள். அவரே "அஞ்சுவதி யாதொன்று மில்லை; அஞ்ச வருவது மில்லை" என்று துணிந்து கூறவல்லவர் (1358).

சிவனடியார்களுக்கு வரும் இடையூறுகளையும் துன்பங்களையும் சிவனே உடனின்று தீர்ப்பான் (1359).

சிவனது நீழலில் அழுந்திநிற்கும் அடியவர்க்குத் தீயும் குளிர்ந்து நிற்கும் (1362 - 1363).

நஞ்சமுது செய்தருளிய நாதன் என்று அமையும் உறைப்புடைய அடியவர்க்கு நஞ்சும் அமுதாகும் (1369).

களிற்றுரி போர்த்த கடவுள் என்று கடைப்பிடித்த அன்பரைக் களிறு துன்புறுத்தாது அகலும் (1381).

சிவனடியார்களைத் துன்புறுத்தும் வகைகளைச் செய்வோர் அவைகளாற்றாமே துன்புறுத்தப்படுவர் (1383 - 1384).

கல்லிற் பிணித்துக் கடலிற் புகவிட்டாலும் காக்க வல்லது திருவைந்தெழுத்தாகிய சிவநாமம் (1391).

மலக் கல்லில் வினைப் பாசத்தாற் கட்டப்பட்டுப் பிறவிக் கடலில் வீழ்மாக்கள் ஏறிட அருளுவதும் ஐந்தெழுத்தேயாம் (1394).

சிவனடியார்களுக்குப் பணி செய்யும் பேற்றினைத் தேவர்களும் முன்னைத் தவஞ் செய்தே பெறுவர் (1395 - 1396).

இறைவர், அடியார்களுக்கு எஞ்ஞான்றும் எவ்விடத்தும் தோன்றாத் துணையாய் உடனிருந்து அருள் புரிவர் (1399).

இறைவர் அடியார்களுக்குத் தாயும் தந்தையும் ஆகி உடனிருந்து அருள் புரிவர் (1399).

கடவுளருளாற் பகை கடந்தேறிய பெரியோரை உலகம் போற்றும் (1402).

இறைவரது திருவடியையே நினைந்து உள்ளன்பினால் உருகிக் கண்ணீர் வார நிற்பதும், தாழ்வடமும் திருநீறும் மெய்யார அணிதலும், இடைவிடாது வாயார வாழ்த்துதலும் என்ற இவை தம்மை மறந்த மெய்யன்பர் நிலை (1405).

இறைவரருள் பெற்று மெய்யுணர்வு வந்தபோது முன்னம் அவரை இகழ்ந்து மறந்திருந்தமைபற்றி இரங்குதல் பெரியோர் செயல் (1408).

துட்டரது சொற் கேட்டுத் தீங்கு புரிந்து மன்னவரும் பின்னர் உண்மை தெரிந்து தமது தவற்றை உணர்ந்தபோது இரங்கி அதற்குக் கழுவாய் விதித்துக் கொள்வர் (1410 - 1411).

சிவத் தல யாத்திரை செய்து வழிபடுதல் மக்கட் பிறவிப் பயன்றருவதாம் (1412).