முகில்-மேகம், துடி-இடை, சுருங்குபறை ; அஃதாவது உடுக்கை இங்கேகுறிப்பது பேருடுக்கையை. இதனைச் சிலபகுதிகளில்’லவண்டை’ என வழங்குவர். இவற்றின் பெரு முழக்கம் எட்டுத்திசைகளிலும் போய்முட்டுதலால் திசைகளைத் தாங்கும் யானைகளும் கூட இப்போரோசை கேட்டு அச்சங்கொண்டு தம் துதிக்கைகளினால் தம் காதுகளைப் பொத்திக் கொண்டு நின்றன என்பது, முழக்கத்தின் மிகுதிச்சிறப்புக் கூறியவாறாம். அடைத்த செவி-இம்முழக்கங்களால் வேற்றோலி கேளாது மூடியிருந்த காதுகள்

கனகம்-பொன். தம்புரு,கின்னரம்,வீணை என்பன யாழின் வெவ்வேறு வகைகள். அனகம்-அநேகம் என்பதன் திரிபு. கவிகை-குடை; ஆலவட்டம்-ஒருவகைக் குடை. குஞ்சம்-குஞ்சங் கட்டிய சிறு விசிறி; ஆகுபெயர் வரிசை-முறைப்படியென்னும் பொருளது. தனதன்-குபேரன்.

ஆழி-சக்கரைப்படை, கமலத்தோன்-தாமரை மலரில் இருப்போன்; இங்கே நான்முகன் புடை-பக்கம். அமரர்-தேவர். சின்னம்-பலவகை இசைக்கருவி.

சேனை-ஈண்டு ஆயுதம், தானை: படைவீரர்-தார்-கொடி தாங்கிச் செல்லும்படை, அவனி: இங்கே குற்றால நகரத்தைக் குறித்தது: மோனை: முதன்மை என்னும் சொல்லின் திரிபு. காடு-கூட்டம் மிகுதி. முதன்மையாவது சிறப்பு. இறைவன் உலாவருங்கால் உலாவில் கருடக்கொடிகளும் அன்னக் கொடிகளும் மிக நெருங்கி வந்ததனால் வானிடமெங்கும் ஞாயிற்றின் ஒளியை மறைத்து இருட்டாகியது. அவ்விருளைப் போக்கி மேலெழுந்து ஒளிதந்தது இறைவன் விடைக்கொடி. இடபம் விடை; எருது. கேதனம்-கொடி.

கொத்து-பூக்களின் சேர்க்கை; திரள். குரவை-பெண்கள் இருவர் முதல் பலர் சேர்ந்து கைகோத்தாடும் ஒரு வகைக்கூத்து; அன்றி நாவசைத்துப் பெண்கள் மகிழ்வுக்கு அறிகுறியாக முழக்கும் ஒருவகை இனிய ஒலியென்றலுமாம். இதனை இக்காலத்துக் குலவை எனவழங்குவர். திருச்செவி இருவர் என்பவர், கனக கம்பளர் என்னும் இருகந்தருவர்கள். இவர்கள் இறைவன்பால் அவர்தம் இருகாதுத்தோடுகளிலுமிருந்து கொண்டு பாட வேண்டினரென்றும் அவ்வாறே இறைவன் அவர்கட்கு அருள்செய்ய அவ்விருவரும் இசை பாடிக்கொண்டிருக்கின்றார்களென்றும் புராணங்கள் கூறும், அக்கருத்தைக் கொண்டு இங்கே கூறினார். இவ்வாறே மீனாட்சியம்மையார் பிள்ளைத்தமிழில் ‘பகரும் இசை திசை பரவ இருவர்கள் பயிலும் இயல்தெரி வெள்வளைத் தோட்டினர்’ என இறைவனைக் குறிப்பிடுவதும் இதனை வலியுறுத்துதல் காண்க.

இறைவன் மேற்கூறியனயாவும் சிறந்து முன்செல்ல எருதின் மீதேறி உலா வந்தாரென உலாவின் சிறப்பை வியப்புறக் கூறி முடித்தார்.