201

தல்லிபுல்லு மலரன்ன மனையாளை ஒருகைச்
சொல்லுமெல்லையின் முகந்துயாவிசும்பு தொடர

காளை மைந்தரது கண்டு கதம்வந்து கதுவத்
தோளில் வெஞ்சிலை யிடங்கொடு தொடர்ந்து சுடர்வாய்
வாளி தங்கிய வலங்கையவர் வஞ்சனை அடா
மீள்தி எங்ககல்தி என்பது விளம்ப அவனும்

ஆதி நான்முகன் வரத்தின் எனதுஆவி அகலேன்
ஏதி யாவதும் இன்றி உலகுயாவும் இகலின்
சாதி யாதனவும்இல்லை உயிர்தந்தனென் அடடா
போதிர் மாதிவளை உந்தி இனிதென்று புகல

வீரனும் சிறிது மென்முறுவல் வெண்ணிலவுக
போர் அறிந்திலன் இவன் தனது பொற்பும் முரணும்
தீரும் எஞ்சி என நெஞ்சின் உறுசிந்தை தெரிய
பார் வெஞ்சிலை நாண்ஒலி படைத்த பொழுதே

இலைகொள்வேல் அடல்இராமன் எழுமேக உருவன்
சிலைகொள் நாண் நெடிய கோதைஒலி ஏறுதிரைநீர்
மலைகள் நீடுதலம் நாகர்பிலம் வானம் முதலாம்
உலகம் ஏழும் உருமேறுஎன ஒலித்தது உரறவே

வஞ்சகக் கொடிய பூசை நெடுவாயில் மறுகும்
பஞ்சரக் கிளியெனக் கதறு பாவையை விடா
நெஞ்சு உளுக்கினன்என சிறிது நின்று நினையா
அஞ்சனக் கிரியனான் எதிர் அரக்கன் அழலா

பேய்முகப் பிணியற பகைஞர் பெட்பின் உதிரம்
தோய் முகத்தது கனத்தது சுடர்க் குதிரையின்
வாய் முகத்திடை நிமிர்ந்து வடவேலை பருகும்
தீமுகத் திரிசிகைப்படை திரித்து எறியவே

மொத்தமுள் தனது உடல்தலை தொளைப்ப முடுகி
கைத்தவற்றின் நிமிரக் கடிது கன்றி விசிறும்
மெய்த்தமெய்ப் பெரியகேழல் எனஎங்கும் விசையின்
தைத்த அக் கணை தெறிப்ப மெய்சிலிரித்து உதறவே

மெய் வரத்தினன் மிடல் படை விடப் படுகிலன்
செய்யும் மற்றிகல் என்று சினவாள் உருவி வன்