273

ஆயதோர் அவதியின்கண் அருக்கன்சேய் அரசைநோக்கித்
தீவினை தீயநோற்றார் என்னின்யார் செல்வ நின்னை
நாயகம் உலகுக்கெல்லாம் என்னலாம் நலமிக்கோயை
மேயினென் விதியே நல்கின் மேவலாகாதென் என்றான்

முரணுடைத் தடக்கை ஒச்சி முன்னவன் பின்வந்தேனை
இருள்நிறப் புறத்தின் காறும் உலகெங்கும் தொடராகிக் குன்று
அரணுடைத் தாகி உய்ந்தேன் ஆருயிர் துறக்கலாற்றேன்
சரணுனைப் புகுந்தேன் என்னைத் தாங்குதல் தருமம் என்றான்

நாலு வேதமாம் நவையில் சாலியின்
வேலி யன்னவன் மலையின் மேலுளான்
சூலி தன்னருள் துறையின் முற்றினான்
வாலி என்றுளான் வரம்பில் ஆற்றலான்

கழறு தேவரோடு அவுணர் கண்ணினின்று
உழலும் மந்தரத்து உருவு தேயமுன்
அழலும் கோள் அரா அகடு தேய்விடச்
சுழலும் வேலையைக் கடையும் தோளினான்

நிழலும் நீருமாய் நெப்பும் காற்றுமென்று
உலைவில் பூதம்நான் குடைய ஆற்றலான்
அலையின் வேலைசூழ் கிடந்த ஆழிமா
மலையின் நின்றும் இம்மலையின் வாவுவான்

கிட்டுவார் பொரக் கிடைக்கின் அன்னவர்
பட்ட நல்வலம் பாகம் எய்துவான்
எட்டு மாத்திரத்து இறுதி நாளும் உற்று
அட்ட மூர்த்திதாள் பணியும் ஆற்றலான்

மெய்க்கொள் வாலினால் மிடல் இராவணன்
தொக்க தோளுறத் தொடர்ப் படுத்தநாள்
புக்கி லாதவும் பொழி அரத்த நீர்
உக்கி லாதவும் உலகம் யாவதோ

அன்னவன் எமக்கு அரசனாக என்று
இன்னவன் இளம்பதம் இயற்றுநாள்
முன்னவன் குலப்பகைஞன் முட்டினான்
மின்னெயிற்றுவாள் அவுணன் வெம்மையான்