அணிந்த மகளிரின் பூச்சூடிய கூந்தலினின்று ஒழுகி வழிகின்ற, வேரி புனல் நனைப்ப அடைந்தான் - பூந்தேனென்னும் நீர் நினைத்துக் கரைக்கும்படி (நளன்) போய்ச் சேர்ந்தான்.

(க - து.) பெண்கள் கூந்தலில் முடித்த பூந்தேன் தன் தேர்க்காலின் புழுதிகளைக் கரைக்க நளமன்னன் சென்று பூங்காவை அடைந்தான்.

(வி - ரை.) தேரின் துகள் - தேரிடத்துள்ள புழுதி. தேர் - ஆகுபெயராய் அதன் உருளைகளை உணர்த்திற்று. வேரி - தேன். தூங்கு இருள் - விலகாத இருளென்று கூறலுமாம். சோலை மரங்களின் நெருக்கத்தினால் வெளிச்சமின்றி இருட்டி இருப்பதானது அங்கே, ஞாயிற்று ஒளிக்கதிர்கள் தம்மை வெருட்டும் என்னும் அச்சத்தால் தனியிடம் பார்த்து, அக் கதிர்கள் நுழையாத இடத்தில் இருள் ஒளிந்துகொண்டிருந்தது போன்றிருப்பதாகக் குறித்தார்.

¹‘பரிதியஞ் செல்வன் விரிகதிர்த் தானைக்கு
இருள்வளைப் புண்ட மருள்படு பூம்பொழில்’

என்றும்,

²‘வெயினுழைபு அறியாக் குயினுழை பொதும்பர்’

என்றும் கூறினார், மணிமேகலை ஆசிரியரும். (22)

30. நீள்நிறத்தால் சோலை நிறம்பெயர நீடியதன்
தாள்நிறத்தால் பொய்கைத் தலம்சிவப்ப - மாண்நிறத்தான்
முன்னப்புள் தோன்றும் முளரித் தலைவைகும்
அன்னப்புள் தோன்றிற்றே ஆங்கு.

(இ - ள்.) ஆங்கு - அச் சோலையிடத்தே, மாண்நிறத்தான் முன் - மிக்க அழகுபடைத்த நளன் முன்பாக, அப்பு உள்தோன்றும் - நீரில் முளைத்தெழுகின்ற, முளரி தலைவைகும் - தாமரைமலரில் தங்கி வாழ்கின்ற, அன்னப்புள் - அன்னப் பறவை ஒன்று, (தன்) நீள் நிறத்தால் சோலை நிறம் பெயர - தன் உடலின் வெண்ணிறத்தினால் சோலையின் நிறம் வெண்ணிறங் காட்டவும், தன் நீடிய தாள் நிறத்தால் பொய்கை தலம் சிவப்ப -

1, 2. மணிமேகலை. 4: 1-2; 5.