(475).
இவருடைய நிராசையின் அளவு இத்தகையதென்பதை இச் செய்யுட்பகுதி தெளிவாக்க் காட்டும். “பிறப்பறுக்க லுற்றார்க் குடம்புமிகை” என்பதை இவர் நன்குணர்ந்து தம்முடைய துறவை மெய்த்துறவாக்கி நின்றவரென்பதில் ஐயமில்லை.
குமரகுருபரர் கருவிலே அருளுடையவர்; பிறக்கும்போதே அருள் கூட்ட நல்லிளமையில் தமிழறிவும் தெய்வ பக்தியும் வாய்ந்த பலகலையும் அறிந்து தல வழிபாடு செய்தி ஞானாசிரியரது உபதேசம் பெற்றார். புலமையாற் பெற்ற பெருமையோடு தவவொழுக்கத்தாற் பெற்ற பெருமையும் சேர்ந்து ‘பொன்மலர் நாற்றமுடைத்து’ என்பதுபோல இவருடைய சிறப்பை மிகுதியாக்கியது. இவர் ஒரு சிறந்த பக்தர்; நிறைபுலமை யுடைய நாவலர்; உலகியலறிந்த பேரறிவாளர்; உயர்குணம் நிறைந்த தவச்சீலர்; பிறருக்கு நல்லுரை நவிலும் பெரியார். இவருக்குரிய நல்லியல்புகளை விளக்கிக்கொண்டும் தமிழ் நாட்டாரது உள்ளத்துக்கு உவகை யூட்டிக்கொண்டும் விளங்குவனவே இப்புத்தகத்திலுள்ள இன்சுவைச் செய்யுட்கள்.
குமரகுருபர முனிவருடைய புகழ் வாழ்க!