| | கடிம்பற்று
|
| | புதைக்கும் புல்லரை பொருள் குடி கெடுக்கும் |
| 279 | சொல்லவோர் போக்கின்றிச் செறிந்த நீர்கனல்
இல்லமே யழித்தெழுந் தேகல் போற்செலவு
இல்லையென் றடைத்தபொன் னெழுத்து தன்னைக்கொள்
புல்லரைக் குடிகெடுத் தகன்று போகுமே. |
|
| | போக்கிடமில்லா நீரும் நெருப்பும் தாமுள்ள வீட்டை அழித்துச் செல்லும். அவைபோல், செலவில்லையென்று புதைத்து வைக்கும் செல்வம், அறிவில்லாத அச் செல்வனைக் குடிகெடுத்துச் செல்லும். |
| |
புல்லர்-அறிவில்லாதவர். | | | 5 |
| | செல்வச் சுமையினர் இரங்கார் சிறிதும் |
| 280 | வேம்புதே னீயுமோ வெயில்தண் ணாகுமோ
பாம்பமு தளிக்குமோ பரிவில் பூரியர்
தாம்பொதி யாளெனத் தாங்கும் பொன்னினைத்
தேம்புமா துலர்க்குளஞ் சிரந்த ளிப்பரோ. |
|
| | வேம்பு தேனையும், வெயில் குளிரையும், பாம்பு சாவா மருந்தினையும் தாராமைபோலக், கீழோர் பொன்னைச் சுமக்கும் பொதியாளர் ஆவதல்லாமல் வாடி வருந்தும் ஏழைகட்கு மனமகிழ்ந்து ஏதுங் கொடார். |
| | தண்-குளிர்ச்சி. அமுது-சாவாமருந்து. பூரியர்-கீழோர். தேம்பும்-வாடும். ஆதுலர்-ஏழைகள். |
| | 6 |
| | ஈயாச் செல்வன் சாவையே எவரும் விரும்புவர் |
| 281 | ஈகையில் லாதுபொன் ஈட்டு வோன்கொண்ட
தோகையு மைந்தருந் தொலைகி லானென
ஓகையா யருவிட முணவி லிட்டவன்
சாகையே கருதிமா தவஞ்செய் வார்களே |
|
| | ஈயாது பொன்னைமட்டும் தேடுவோனின் மனைவியும் மக்களும் அவன் சாவையே விரும்புவர். அதன்பொருட்டுச் சோற்றினில் நஞ்சு கலந்து கொடுக்கத் தவமும் செய்வர். |
| | தோகை-மயில் போன்ற மனைவி. மைந்தர்-மக்கள் தொலைவு-சாவு. சாகை-சாதல். |
| | 7 |