நாம் இடுப்பில் கோவணமுமில்லாமல் பிறந்தோம். இறக்கும்காலத்தும் அவ்வாறே இறப்போம். நடுவில் சேரும் செல்வத்தால் நெஞ்சமே தற்பெருமை கொள்ளுவது எதற்காக? இப்பெருமை ஊரவர்களுக்கெல்லாம் சுமை சுமக்கும் எருது செருக்குறுதலை யொக்கும்.

உருளும் வண்டியுருளையின் கால்போலவும், தோன்றி மறையும் மின்னைப்போலவும், நச்சுள்ளமுடைய பொதுமகள் போலவும் செல்வம் பொருந்தி நீங்கும் அச் செல்வத்தை அழியாதிருக்குன்மென்று நம்பி வசை பெருகும்படி தற்பெருமை கொள்ளுதல், மேகத்தின் நிழலை நம்பிக் கையிலுள்ள பெரிய குடையை நீக்கிவிடுவதை யொக்கும்.

நெஞ்சமே! உலகம் நகை செய்ய வறுமையாகிய தரித்திரம் நிலைப்பின்மையாகிய தரித்திரமென்று சொல்லும். பொருளாகிய செல்வமும் நீங்குதலாகிய செல்வம் என்று சொல்லும். இவ்வுண்மை உணர்ந்தும் `உலகில் செல்வம் நமக்குரியதுழு என்று தற்பெருமை கொள்ளுதல் அறிவுடைமை ஆகாது.