| | நீதி நூல்
|
| | கன்னத்தில் கண்டவுரு நின்உருவே கள்வனன்று |
| 515 | வண்ணமல ரமளியின்மே லிருக்கையிலோர்
பரபுருடன் வரவு நோக்கிப்
பண்ணமரு மொழிமின்னாள் விளையாடல்
போற்றன்கைப் பதுமத் தாலென்
கண்ணதனை மூடிவிட்டே னெனநகைத்தாள்
வேற்றாளார் கள்ளீ யென்றேன்
கண்ணடிபோற் றிகழுமென்றன் கபோலமதி
லுன்னுருவைக் கண்டா யென்றாள். |
|
| | நிறமும் மணமும் அழகும் நிரம்பிய பூப்பரப்பிய கட்டிலின்மேல் இருவரும் ஒன்றாய் இருந்தோம். அப்பொழுது அயலான் ஒருவன் வரக்கண்டதும், அப்பொதுமகள்-பண்ணமைந்த இனிய சொல்லையுடையாள் விளையாட்டுப்போல் என் கண்ணை அவள் தாமரைபோன்ற கையினால் பொத்தித் தான் என் கண்ணை மூடிவிட்டதாகச் சொல்லி நகைசெய்தாள். யான் சினங்கொண்டு `கள்ளீ! வந்த வேற்றாள் யார்? என வினவினேன். அவள் நாணமும் துன்பமும் கொண்டவள்போல் நடித்துக் கண்ணாடிபோல் விளங்கும் தன்னுடைய கன்னத்தில் என்னுடைய உருவம் தோன்றிற்று என்றும், அதனை யான் கண்டேன் என்றும் கூறி மயக்கினாள். |
| | வண்ணம்-நிறம். அமளி-கட்டில். பரபுருடன்-அயலான். பதுமம்-தாமரை. கபோலம்-கன்னம். |
| | 31 |
| | கரவில்வந்தான் தனைக்கொன்றேன் கண்டேன் என்மகன் என்றே |
| 516 | இரவினிலென் னுடன்துயின்ற கோதையடிக்
கடிவெளியே யேகி மீண்டாள்
கரவறிவான் பின்றொடர்ந்தேன் கொல்லையிலே
காளையொடுங் கலந்து நின்றாள்
அரவமெனச் சீறியவ்வாள் மேல்வீழ்ந்து
தாக்கவுயி ரற்று வீழ்ந்த
உருவையுற்றுப் பார்க்கவென்ற னொருசேயென்
றறிந்துநெஞ்ச முருகி னேனே. |
|