:: TVU ::

காவியங்கள் : கற்பனையும் கதையும்

சகுனி திரிதராட்டிரனிடம் சொல்லுதல்

மற்றதன் பின்னர் இருவரும் -- அரு மந்திரக் கேள்வி உடையவன் -- பெருங் கொற்றவர் கோன்திரி தரட்டிரன் -- சபை கூடி வணங்கி இருந்தனர்; -- அருள் அற்ற சகுனியும் சொல்லுவான்: -- ‘ஐய, ஆண்டகை நின்மகன் செய்திகேள்; -- உடல் வற்றித் துரும்பொத் திருக்கின்றான்; -- உயிர் வாழ்வை முழுதும் வெறுக்கின்றான்;		58

‘உண்ப சுவையின்றி உண்கின்றான்; -- பின் உடுப்ப திகழ உடுக்கின்றான்; -- பழ நண்பர்க ளோடுற வெய்திடான்; -- இள நாரியரைச் சிந்தை செய்திடான்; -- பிள்ளை கண்பசலை கொண்டு போயினான்; -- இதன் காரணம் யாதென்று கேட்பையால்; -- உயர் திண்பரு மத்தடந் தோளினாய்!’ -- என்று தீய சகுனியும் செப்பினான்.		59

தந்தையும் இவ்வுரை கேட்டதால் -- உளம் சாலவும் குன்றி வருந்தியே, -- ‘என்றன் மைந்த! நினக்கு வருத்தமேன்? -- இவன் வார்த்தையி லேதும் பொருளுண்டோ? -- நினக்கு எந்த விதத்துங் குறையுண்டோ? -- நினை யாரும் எதிர்த்திடு வாருண்டோ? -- நின்றன் சிந்தையில் எண்ணும் பொருளெலாம் -- கணந் தேடிக் கொடுப்பவர் இல்லையோ?		60

‘இன்னமு தொத்த உணவுகள், -- அந்த இந்திரன் வெஃ குறும் ஆடைகள், -- பலர் சொன்ன பணிசெயும் மன்னவர், -- வருந் துன்பந் தவிர்க்கும் அமைச்சர்கள், -- மிக நன்னலங் கொண்ட குடிபடை, -- இந்த நானில மெங்கும் பெரும்புகழ் -- மிஞ்சி மன்னும்அப் பாண்டவச் சோதரர் -- இவை வாய்ந்தும் உனக்குத் துயருண்டோ?’		61

தந்தை வசனஞ் செவியுற்றே -- கொடி
சர்ப்பத்தைக் கொண்டதொர் கோமகன்
வெந்தழல் போலச் சினங்கொண்டே -- தன்னை
மீறிப் பலசொல் விளம்பினான்; -- இவன்

\பு{[மு-ப.]: ‘கொண்ட குடிவகை’}

மந்த மதிகொண்டு சொல்வதை -- அந்த
மாமன் திறித்துரை செய்குவான்: -- ‘ஐய,
சிந்தை வெதுப்பத்தி னாலிவன் -- சொலும்
சீற்ற மொழிகள் பொறுப்பையால்.

‘தன்னுளத் துள்ள குறையெலாம் -- நின்றன் சந்நிதி யிற்சென்று சொல்லிட -- முதல் என்னைப் பணித்தனன்; யானிவன் -- றனை இங்கு வலியக் கொணர்ந்திட்டேன்; -- பிள்ளை நன்னய மேசிந்தை செய்கின்றான்; -- எனில் நன்கு மொழிவ தறிந்திலன்; -- நெஞ்சைத் தின்னுங் கொடுந்தழல் கொண்டவர் -- சொல்லுஞ் செய்தி தெளிய உரைப்பரோ?		63

‘நீபெற்ற புத்திரனே யன்றோ? -- மன்னர் நீதி யியல்பில் அறிகின்றான்; -- ஒரு தீபத்தில் சென்று கொளுத்திய -- பந்தம் தேசு குறைய எரியுமோ? -- செல்வத் தாபத்தை நெஞ்சில் வளர்த்திடல் -- மன்னர் சாத்திரத் தேமுதற் சூத்திரம்; -- பின்னும் ஆபத் தரசர்க்கு வேறுண்டோ -- தம்மில் அன்னியர் செல்வம் மிகுதல்போல்?		64

‘வேள்வியில் அன்றந்தப் பாண்டவர் -- நமை வேண்டுமட் டுங்குறை செய்தனர்; -- ஒரு கேள்வி யிலாதுன் மகன்றனைப் -- பலர் கேலிசெய் தேநகைத் தார், கண்டாய்! -- புவி ஆள்வினை முன்னவர்க் கின்றியே -- புகழ் ஆர்ந்திளை யோரது கொள்வதைப் -- பற்றி வாள்விழி மாதரும் நம்மையே -- கய மக்களென் றெண்ணி நகைத்திட்டார்.		65

‘ஆயிரம் யானை வலிகொண்டான் -- உந்தன் ஆண்டகை மைந்த னிவன், கண்டாய்! -- இந்த மாயிரு ஞாலத் துயர்ந்ததாம் -- மதி வான்குலத் திற்கு முதல்வனாம்; -- ஒளி ஞாயிறு நிற்பவும் மின்மினி -- தன்னை நாடித் தொழுதிடுந் தன்மைபோல், -- அவர் வேயிருந்தூ துமொர் கண்ணனை -- அந்த வேள்வியில் சால உயர்த்தினார்.		66

‘ஐயநின் மைந்தனுக் கில்லைகாண் -- அவர் அர்க்கியம் முற்படத் தந்ததே; -- இந்த வையகத் தார்வியப் பெய்தவே, -- புவி மன்னவர் சேர்ந்த சபைதனில் -- மிக நொய்யதொர் கண்ணனுக் காற்றினார்; -- மன்னர் நொந்து மனங்குன்றிப் போயினர்; -- பணி செய்யவும் கேலிகள் கேட்கவும் -- உன்றன் சேயினை வைத்தனர் பாண்டவர்.		67

‘பாண்டவர் செல்வம் விழைகின்றான்; -- புவிப் பாரத்தை வேண்டிக் குழைகின்றான்; -- மிக நீண்ட மகிதலம் முற்றிலும் -- உங்கள் நேமி செலும்புகழ் கேட்கின்றான்; -- குலம் பூண்ட பெருமை கெடாதவா -- றெண்ணிப் பொங்குகின் றான் நலம் வேட்கின்றான்; -- மைந்தன் ஆண்டகைக் கிஃது தகுமன்றோ? -- இல்லை யாமெனில் வையம் நகுமன்றோ?		68

‘நித்தங் கடலினிற் கொண்டுபோய் -- நல்ல நீரை அளவின்றிக் கொட்டுமாம் -- உயர் வித்தகர் போற்றிடுங் கங்கையா -- றது வீணிற் பொருளை யழிப்பதோ? -- ஒரு சத்த மிலாநடுக் காட்டினில் -- புனல் தங்கிநிற் குங்குளம் ஒன்றுண் டாம்; -- அது வைத்ததன் நீரைப் பிறர்கொளா -- வகை வாரடைப் பாசியில் மூடியே.		69

‘சூரிய வெப்பம் படாமலே -- மரம்
சூழ்ந்த மலையடிக் கீழ்ப்பட்டே -- முடை
நீரினை நித்தலும் காக்குமாம்; -- இந்த
நீள்சுனை போல்வர் பலருண்டே? -- எனில்

\பு{[பா-ம்.] “மூழ்கியே”}

ஆரியர் செல்வம் வளர்தற்கே -- நெறி
ஆயிரம் நித்தம் புதியன -- கண்டு
வாரிப் பழம்பொருள் எற்றுவார்; -- இந்த
வண்மையும் நீயறி யாததோ?’