முகப்பு

பக்கம் எண் :

தொடக்கம்

காட்சி-6] மனோஹரன் 107 பு. கண்ணே, இன்றே நான் புனிதனானேன் !  இன்றே என் ஜன்மம் சபலமாயது !  போது மிவ்வளவு !  இனி நான் இறந்தாலும் பெரிதல்ல !  பிராணநாதா என்று உன் வாயி னின்றும் இப்பதினாறு வருஷங்களாகக் கேளாத செவி இன்றே இச்சொல்லைக் கேட்டின் புற்றது !  ப. விஜயா, உன் மாமனாரிடம் சென்று அந்த வாளை வாங் கிக்கொண்டுவா இப்படி. பு. ஓஹோ ! பத்மாவதி இனி யொன்றிற்கும் அஞ்சவேண் டாம் ;  விஜயா, வேண்டுமென்றால் எடுத்துக்கொண்டு போ. இதோ. ப. மஹாராஜா, நான் விடை பெற்றுக்கொள்ளுகிறேன். நீர் இனி சுகமாய்-அவளை மணந்து நெடுநாள் வாழ்வீராக !  பு. பத்மாவதி !  என்ன சொல்லினை? வசந்தசேனையை மணந்து நான் சுகமாய் வாழ்ந்திருப்பதா? இனி அந்தப் பாதகியை மனத்தில் நினைப்பேனாயினும், உத்தம பத் தினிகளுக்குத் துரோகம் செய்யும் பாதகர்கள் செல்லும் அழியா நரகத்தில் அமிழ்வேனாக !  இதிருக்கட்டும்-பத் மாவதி, விடை பெற்றுக் கொள்கிறே னென்றனையே, அது என்ன சமாசாரம்? ப. நான் இவ்வுலகிற் பிறந்தவேலை நிறைவேறிவிட்டது ; ஆக வே நான்- பு. ஓஹோ !  பத்மாவதி, நீ இறப்பானே னிப்பொழுது? அக் னிப் பிரவேசமாகச் சித்தம் செய்திருப்பதாகக் கூறினார் கள், அதைத் தடுக்கவன்றோ நான் வந்தேன்? இனி நீ இறப்பானேன்? எல்லாம் சரியாய்விட்டதே !  ப. மனோஹரன்- இறந்தபின் - நான் உயிர்வாழவேண்டிய நியாயமில்லை. பு. கண்ணே, அதைக் கூறவே நானும் சற்று முன்பாக வாயெடுத்தேன். மனோஹரன் இறக்க வில்லை !  சத்திய

முன் பக்கம்

மேல்

அடுத்த பக்கம்