இவ்வாறு வாழ்க்கையிலிருந்து வாழ்க்கைக்காகப் பிறந்த ஓவியம், இரு வகையாகப்
பிரிந்து இருவேறு துறைகளில் பயன்பட்டது. ஓவியத்திலிருந்து பிரிந்து எழுத்து
வாழ்க்கையில் ஒரு துறைக்குப் பயன்பட, ஓவியம் தனியாக நின்று வாழ்க்கையின்
இன்பப் பகுதிக்கு உரிய கலையாக வளர்ந்தது. பறைக்கும் யாழுக்கும் உள்ள உறவே
எழுத்துக்கும் ஓவியத்துக்கும் உள்ள உறவாகும்.
| ஆடற் கலையும் இவ்வாறே பிரிந்தது. உழைத்து வாழும் வாழ்வில் உள்ள
அசைவுகள் எல்லாம் உழைப்பு என்னும் பெயரால் நிற்க, ஓய்வுள்ளபோது இன்பப்
பகுதியாகப் போற்றும் அசைவு மட்டும் கூத்து அல்லது நடனம் என்னும் கலையாக
வளர்ந்தது.
| இவற்றை உணர்ந்தால் கலையின் வரலாறு ஒருவாறு புலனாகிவிடும். மனிதன்
எழுதத் தொடங்குவதற்கு முன்பே ஓவியக் கலை இருப்பதுபோல், அவன் பேசத்
தொடங்குவதற்கு முன்பே ஆடல் பாடல் கலைகள் இருந்தன. ஆட்டோ யெஸ்பர்ஸன்
என்னும் மொழி நூல் அறிஞர் மொழியின் தோற்றத்தைப் பற்றி விளக்கும் போது
மொழி வளர்ந்து இசையாகவில்லை. இசை வளர்ந்து மொழியாயிற்று என்கிறார். ஆம்!
இது உண்மை தான். இளங் குழந்தைகளும் குயில்களும் பூவைகளும் பேசத்
தெரியாதவை; ஆனால், பாடத் தெரிந்தவை அல்லவா? தொடக்கத்தில் மனிதனும் பேசத்
தெரியாதவனாக, ஆனால் பாடத் தெரிந்தவனாக, இருந்திருக்க வேண்டும்.
| இயல், இசை, கூத்து எனத் தமிழை மூவகையாக வகுத்தனர் சான்றோர். இம்
மூன்றனுள் இயல்தமிழ் முந்தியது எனக் கருதல் தவறு. கூத்து முந்தியது; நாளடைவில்
அதனோடு கலந்திருந்த இசை தனியே பிரிந்தது; பின்னும் நெடுங்காலம் கழிந்தபிறகு
இசையிலிருந்து
| | |
|
|