| நினைந்து வருந்தினார். கடைசியாகப் பறம்புமலை தம் பார்வைக்கு
எட்டாமல் மறையும் எல்லையில், கைகூப்பி அம்மலையைத்
தொழுது நின்றார்.கண்ணீர் சொரிந்து நின்றார். கண்ணீர் சொரிந்து
கலங்கினார்."பெரும்புகழ் வாய்ந்த பறம்பு மலையே! பாரி மாய்ந்த
காரணத்தால்,கலங்கிச் செயலற்று, நீர் சொரியும் கண்களோடு
தொழுது உன்னை வாழ்த்தி விடைபெற்றுச் செல்கிறோம்" என்றார்.
பாரி மாய்ந்தெனக் கலங்கிக் கையற்று
நீர்வார் கண்ணோம் தொழுதுநிற் பழிச்சிச்
சேறும் வாழியோ பெரும்பெயர்ப் பறம்பே*
என்னும் அடிகள் ஈராயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட பழைய
நிகழ்ச்சியைக் குறிப்பன.ஆயினும் அவ்வடிகளைப் படிக்கும்போது
நெஞ்சம் நெகிழ்கின்றது.காரணம் என்ன ? வாழ்வு எவ்வளவோ
மாறிய போதிலும் ,பழகிய இடத்தையும் பழகிய நட்பையும் பிரிந்து
செல்லும்போது வருந்தும் அந்த உணர்ச்சி இன்னும் நமக்கு
இயல்பாக உள்ளது.
வெளியுலகத்துக்கு மாறுதல்கள் வாழ்க்கையை
மாற்றுவதைவிட, மனத்தினுள் நிகழும் மாறுதல்கள் வாழ்க்கையை
மாற்றுவது மிகுதி. அதனால் வாழ்க்கை என்பது பெரும்பாலும்
ஒருவர் உணர்வனவற்றை ஒட்டியே அமைகிறது எனலாம்.1
உணர்ச்சியில் ஏற்படும் மாறுதல்களே வாழ்க்கையை விரைவில்
மாற்றி அமைக்கின்றன. அத்தகைய ஆற்றல் மிக்க
உணர்ச்சிகளோடு அமைவது கலை.கலையைக் கற்பவர்க்கும் அந்த
உணர்ச்சிகள் ஏற்பட்டு அவரை இயக்குவதால்2 மனித வாழ்க்கையில்
.*புறநானூறு, 13
1.What is really most interesting and important in your lives happens
not of your body, but to your mind and soul. Men without imagination or sensitive
ness can live through a life-time of wonderful, adventures, and at theend they
are poor as when they started.
-P.H.B. Lyon, The Discovery of Poetry.p.79.
2. Life is determined by the emotions. Our motives are never foundin
the realm of abstract and general truth; only when such truth have beenpassed
through the feellings can they take hold upon conduct it foelows that allreally
vital truths, being largely truths of emotion, are to be reached not bya
purely logical process, but by an exercise of they sympathies.
-C.T. winchester, Some Principles of Literary criticism, p.246. |