| | துன்பமிக்க அடிமைவாழ்வில்
தோய்ந்திருந்த என்மனம்
சோகம்விட்டு விடுதலைக்கு
மோகமுற்றி விட்டதே. | |
முருகன்மேற் காதல்
|
| | முருகனென்று சொன்னால் தோழீ!
உருகு தென்றனுளம் என்னே!
பெருகி நீர்விழிகள் சோர-மனம்
பித்துகொள்ளுது உள்ளூர
| (முரு) |
| | கந்தனென்று சொலும் முன்னே-என்
சிந்தை துள்ளுவது என்னே!
உந்தும் பேச்சுரைகள் உளறி-வாய்
ஊமை யாகுதுளம் குளிர
| (முரு) |
| | வேலனென்ற பெயர் கேட்டு-ஏனோ
வேர்வை கொட்டுதுதன் பாட்டில்
காலமென்ற பயம் ஓடி-புது
களி சிறக்குதடி சேடி.
| (முரு) |
| | குமரனென்ற ஒரு சத்தம்-கேட்டு
குளிர வந்ததடி சித்தம்
அமர வாழ்வுபெறல் ஆனேன்-இனி
அடிமை யார்க்குமிலை நானே.
| (முரு) |
| | குகனெனச் சொல்வதற் குள்ளே-நான்
அகம் மறந்தேன் அது கள்ளோ!
தகதகவென் றொரு காட்சி - உடனே
தண்ணெனமுன் வரல் ஆச்சு, |
(முரு) |