முன்மை சேய்மைக்கும் அண்மைக்கும் பொதுவாதலால், இந்தியில் உகரச்சுட்டு நெடுஞ்சேய்மையைக் குறிக்கும். எ-டு: உதர் = அங்கே. தமிழில் சேய்மைச்சுட்டுத் தனியாயிருப்பதால், உகரச்சுட்டுச் சேய்மைக்கும் அண்மைக்கும் நடுவிடத்தையே அல்லது குறுஞ்சேய்மையையே குறிக்கும்.

உம் - உம்மை = முன்மை, குறுஞ்சேய்மை.

ஊ - உவ். உவள் - உவண் - உவ்விடம்.

ஊன் < உவன். ஊம் - உவம்.

உவன், உவள், உவர், உவ - உவை.

உல் +து - உஃது, உற்று (வழக்கற்றது).

(2) முன்னிலைப்பெயர்

முன்னிலைப்பெயர் முன்னாலிருப்பவரைக் குறிக்கும் பெயராதலால், முன்மைச்சுட்டிலும் தோன்றிற்று.

ஊன் < யூன்) < நூன் (ஒருமை).

ஊம் < யூம் < நூம் (பன்மை).

முற்செலவுக்கருத்து

உகை = முற்செலுத்து L.ago, Gk. ago, to put in motion; Skt. aj, to drive.

உந்து = முன்னுக்குத் தள், தள். உந்தி = வயிற்றிலிருந்து காற்றைத் தள்ளுமிடம், கொப்பூழ்.

"உந்தி முதலா முந்துவளி தோன்றி" (தொல். 83)

உந்தி - உதானன் = உந்தியினின்றெழும் காற்று.

உந்தல் - உஞ்சல் - ஊஞ்சல் - ஊசல் - ஊயல்.

L. oscillium, a swing, E. oscillate, to swing.

உதை = (முத.) காலால் முன்னுக்குத் தள். உய் = முற்செல், முற்செலுத்து, முற்சென்று தப்பு. உய் - ஒய் = முற்செலுத்து.

"உமணர் உப்பொ யொழுகை" (புறம்.116)

உய் - உயிர் = உடம்பைச் செலுத்துவது. இனி, உள் - உய் - உயிர் (உள்ளிருப்பது) என்றுமாம்.

உய் - உயம் - வியம். வியம் = செலுத்தல், தேரோட்டுதல் (ஐங்.), வினைமேற் செலுத்தல், ஏவல். வியம் + கொள் - வியங்கொள் - வியங்கோள் = மதிப்பான ஏவல்.

ஊங்கு - ஊக்கு = முற்செலுத்து. ஊக்கல் = உள்ளத்தை அல்லது ஒருவனை ஒரு வினையின்மேற் செலுத்தல். ஊக்கம் = வினைமேற் செல்லும் மனம், தளரா மனம். ஊக்கு - நூக்கு = முன்னுக்குத் தள், தள்.

ஊர் (வி.) = முற்செல், செலுத்து, ஏறிச்செலுத்து, ஏறிச்செல், மெள்ளச் செல். முதுகிற் பாரமுள்ள விலங்கு மெள்ளச்செல்வது இயல்பு. ஊர்தி = வாகனம்,