செயப்பாட்டுவினைப் பொருளைப் பெரும்பாலும் செய்வினை வடிவாற் குறிப்பதே, தொன்றுதொட்டுவரும் தமிழ் வழக்காம்.

எ-டு :

புலி கொன்ற மான் (=புலியாற் கொல்லப்பட்ட மான்).
தச்சன் செய்த பெட்டி (=தச்சனாற் செய்யப்பட்ட பெட்டி).

     ஆங்கிலத்திலும் பல பிற மொழிகளிலும் செயப்பாட்டுவினை வடிவம் பெரும்பாலும் ஒன்றே. தமிழிலோ, அவ் வினை நிகழ்கால வினையெச்சத்தோடு கூடிய துணைவினை, முதனிலைத் தொழிற் பெய ரோடு கூடிய துணைவினை, என்னும் மூவடிவு கொள்ளும்.

     இனி, சில செயல்கள் பற்றி, எழுவாயும் அதன் வினையுமின்றிச் செயப்படு பொருளையே செய்ததுபோலச் செய்வினை கொடுத்துக் கூறுவதும், தமிழ் வழக்காம். இதனையே

என்றார் தொல்காப்பியர்.

     எ. டு: திண்ணை மெழுகிற்று, கலங் கழுவிற்று.

     இதனை, இப்போதுதான் வந்திற்று, சற்று முன்புதான் தூங்கி எழுந்திற்று, எனத் தன்மை யொருமை வினையைப் படர்க்கை யொன் றன்பால் வினையாகக் கூறும் தமிழ் வழக்கிற் கொப்பாகக் கொள்ளினும் குற்றமின்று. வந்திற்று, எழுந்திற்று என்பன, கொச்சை நடையில் வந்திச்சு எழுந்திச்சு என வழங்கும்.

     ஆங்கிலத்திற் செயப்பாட்டுவினையின் பெயராயுள்ள passive என்னும் சொல்லின் அடியான pat என்னும் இலத்தீன் வேர்ச் சொல்லே, படு என்னும் தமிழ்ச் சொல்லை ஒலியாலும் பொருளாலும் ஒத்திருப்பது கவனிக்கத்தக்கது.

     பெயர்ச்சொல், வினைச்சொல், பெயர்க்கும் வினைக்கும் உறுப்பாக வரும் இடைச்சொல் என இலக்கணவகைச் சொல் உண்மையில் மூன்றே. பெயரையும் வினையையும் தழுவிவரும் சொல்லெல்லாம் பெயரெச்ச மாகவும் வினையெச்சமாகவும் நின்று, பெயருள்ளும் வினையுள்ளும் அடங்கும்.

     தொல்காப்பியத்தில் உரிச்சொல்லாகக் காட்டப்பெற்றவை யெல்லாம் பெயர் வினை யிடையுள் அடங்குகின்றன. ஏனை மூன்றிற்குப் போல் உரிச்சொற்குத் தனி இயல் வரையறையில்லை.

     உரிச்சொற்கு இலக்கணங் கூறப்புகுந்த தொல்காப்பியர்,