"மைதீர் பசும்பொன் மாண்ட மணியழுத்திச்
 செய்த தெனினும் செருப்புத்தன் காற்கேயாம்
 எய்திய செல்வத்த ராயினும் கீழ்களைச்
 செய்தொழிலாற் காணப் படும்" (நாலடி.347)

என்னும் நாலடிச் செய்யுளால், பண்டை மூவேந்தரின் செருப்பு எத்தகையதாயிருக்கும் என்பதை உய்த்துணரலாம்.

   மயிலுக்குத் தோகைபோலப் பெண்டிர்க்குக் கூந்தல் அழகு தருவதால், அக்காலத்து பெண்டிர் தம் கூந்தலை நன்றாய்ப் பேணி, குழல், கொண்டை, பனிச்சை, சுருள், முடி என்னும் ஐவகையில் அழகுபெற முடித்து வந்தனர். அவை ஐம்பால் எனப்படும். அவற்றைக் குழல், அளகம், கொண்டை, பனிச்சை, துஞ்சை என நச்சினார்க்கினியரும்; சுருள், குரல், அளகம், துஞ்சு, குழல், கொண்டை எனச் சாமுண்டி தேவநாயகரும்; சிறிது வேறுபடக் கூறுவர். கூந்தலுக்கு மணம் இயற்கை என்னும் அளவிற்கு நறுமணம் ஊட்டுவது ஒருதனிக் கலையாயிருந்தது. "நாறைங் கூந்தல்" என்றார் இளங்கோவடிகளும் (சிலப்.10: 43).

   பெண்டிர் தம் கண்ணிற்கு மையூட்டுவது பெரு வழக்கமா யிருந்தது.

"எழுதுங்காற் கோல்காணாக் கண்ணேபோற் கொண்கன்
 பழிகாணேன் கண்ட விடத்து" (1285)

என்னும் குறள் இதைத் தெரிவிக்கும். மையூட்டுவதன் பெருவழக் கினால், உண்கண் என்னுந் தொடரே மையுண்ட கண்ணைக் குறிக்கும்.