படிந்து மூழ்கித் துளைந்து’’ (தாயு. வம்பனேன். 2). 2. அழுந்திக் கிடத்தல். “குடும்பக் கூத்துட் டுளைந்து’’ (தாயு. சொல்லற். 7).

துளைத்தல் = 1. துளையிடுதல். 2. ஊடுருவுதல். 3. துன்புறுத்துதல், தொல்லை கொடுத்தல். ஓயாமல் அவனைத் துளைக்கிறான். (உ. வ.). 4. கிண்டிக் கேட்டல், கருமவிளத்தம் வினவுதல். விழாவின் வரவுசெலவுக் கணக்குப் பற்றி அவனைத் துளைத்துக் கொண்டிருக்கிறான். (உ. வ.).

ம. துளைக்க., தெ. தொளுச்சு.

துளை = 1. ஓட்டை, குழி (பிங்.). 2. வாயில். 3. உட்டொளை. 4. உட்டொளையுள்ள மூங்கில் (பிங்.). துளையுள்ளது போன்ற மயிர்ச் சுருட்சி. “துளையார் கருமென்குழ லாய்ச்சியர்’’ (திவ். பெரியதி. 3 8 8). 6. வயிரக் குற்றங்களுள் ஒன்று. “துளைகரிவிந்து காக பாதம்’’ (சிலப். 14 :180, உரை).

ம. துள, தெ. தொள, க. தொளெ, து. தொளு.

துளைக்கருவி = துளையுள்ள இசைக்கருவி.

துளைக்கை = தும்பிக்கை (யாழ். அக.).

துளைச்செவி = 1. செவியுட்புறம். 2. உட்செவியுள்ள உயிரிவகை.

துளைப்பு - 1. துளையிடுகை. 2. தொந்தரவு செய்கை. துளைப் பொன் = தூய்மைக்கு அடையாளமாகத் துளையிடப்பட்ட மாற்று யர்ந்த தங்கம். (I. M. P. T]. 138). (பெருங். இலாவாண. 6:63).

துளையம் = நீரிற் குடைந்து விளையாடுகை. “வெள்ளநீர்த் துளையமாடி’’ (குமர. பிர. முத்துக். பிள். 52).

துளை - திளை - திளைத்தல் = 1. நீரில் முழுகுதல். 2. நீரிற் குடைந்து விளையாடுதல். 3. இன்புறுதல். 4. ஒரு வினைமுயற்சியில் அமிழ்தல்.

துள் - துள - துழ. துழத்தல் = துளைத்துக் கிண்டுதல். துழாவுதல். “தொடித்தோள் துடுப்பிற் றுழந்த வல்சியின்’’ (புறம். 26). “இட்டுந் தொட்டுங் கவ்வியுந்துழந்தும்’’ (புறம். 188). க. தொளசு.

துழ - துழதி = துன்பம். “பிறவித் துழதி நீங்க’’ (திவ். திருவாய். 2 :7 :7).

துழ - துழவு. துழவுதல் = 1. கிண்டுதல், துழாவுதல். “வழையமை சாரல்கமழத் துழைஇ’’ (மலைபடு. 181). 2. துழாவுதல்