வெவ்வினைகள் எவ்வளவோ! அடடா அந்த
       விளையாட்டின் திறமெல்லாம் விளம்ப எண்ணின்
அவ்வளவும் சொல்வதற்கு வள்ளு வற்கும்
       அடங்காது போய்நிற்கும் அவனும் தோற்பான்.

உலகியலின் கூறெல்லாம் ஆய்ந்து ணர்ந்தோன்,
       ஒப்பற்ற பேரறிஞன், முப்பால் சொல்லி
இலகுபுகழ் கொண்டொளிரும் ஆசான், வாழ்வை
       இன்பமென எடுத்துரைத்தான்; அதனை விட்டு
விலகுநெறி தனிற்புகுந்தோம் மாயம் என்ற
       வெற்றுரையை நம்புகின்றோம் அதனால் வாழ்வை
பலதுயரம் நிறைந்ததொரு கூடம் என்றே
       பாழ்நெஞ்சில் நினைந்துவிட்டோம் தாழ்வே கொண்டோம்.

ஆற்றுக்குக் கரையிரண்டு வேண்டு மன்றோ?
       அதுபோல வாழ்வுக்கும் கரைகள் வேண்டும்;
ஏற்றமிகும் ஒருகரைதான் இன்பம் ஆகும்
       இணையான மறுகரைதான் துன்பம் ஆகும்;
காற்றுக்குள் இரண்டுண்டு; தென்றல் ஒன்று
       கடுகிவரும் வாடைஒன்று; வாடை கண்டு
காற்றைத்தான் வெறுப்பதுண்டோ? வாழ்வில் துன்பம்
       கலந்துவரும் நிலைகண்டு வெறுத்தல் நன்றோ?

வாடைஎனுங் காற்றுவரின் போர்வை கொண்டு
       வருந்தாமல் நடுங்காமல் தடுத்துக் காப்போம்;
தேடரிய வாழ்வுதனில் துன்பம் வந்து
       சேருங்கால் துவளாமல் ஊக்கங் கொண்டு
பாடுபட அத்துன்பம் விலகிப் போகும்;
       பாருய்ய வந்தவனாம் வள்ளு வன்சொல்
ஏடதனில் இவ்வுண்மை நன்கு தோன்றும்
       இடுக்கண்கள் வருங்காலை நகுதல் வேண்டும்.