230. மருதம்

	முயப் பிடிச் செவியின் அன்ன பாசடை,
	கயக் கணக் கொக்கின் அன்ன கூம்பு முகை,
	கணைக் கால், ஆம்பல் அமிழ்து நாறு தண் போது,
	குணக்குத் தோன்று வெள்ளியின், இருள் கெட விரியும்
5	கயற்கணம் கலித்த பொய்கை ஊர!
	முனிவு இல் பரத்தையை எற் துறந்து அருளாய்;
	நனி புலம்பு அலைத்த எல்லை நீங்க,
	புதுவறம்கூர்ந்த செறுவில் தண்ணென
	மலி புனல் பரத்தந்தாஅங்கு,
10	இனிதே தெய்ய, நின் காணுங்காலே.	உரை

330. மருதம்

	தட மருப்பு எருமைப் பிணர்ச் சுவல் இரும் போத்து,
	மட நடை நாரைப் பல் இனம் இரிய,
	நெடு நீர்த் தண் கயம் துடுமெனப் பாய்ந்து,
	நாட் தொழில் வருத்தம் வீட, சேண் சினை
5	இருள் புனை மருதின் இன் நிழல் வதியும்
	யாணர் ஊர! நின் மாண் இழை மகளிரை
	எம் மனைத் தந்து நீ தழீஇயினும், அவர்தம்
	புன் மனத்து உண்மையோ அரிதே: அவரும்,
	பைந் தொடி மகளிரொடு சிறுவர்ப் பயந்து,
10	நன்றி சான்ற கற்பொடு
	எம் பாடு ஆதல் அதனினும் அரிதே.	உரை

400. மருதம்

	வாழை மென் தோடு வார்புஉறுபு ஊக்கும்
	நெல் விளை கழனி நேர் கண் செறுவின்,
	அரிவனர் இட்ட சூட்டு அயல், பெரிய
	இருஞ் சுவல் வாளை பிறழும் ஊர!
5	நினின்று அமைகுவென்ஆயின், இவண் நின்று,
	இன்னா நோக்கமொடு எவன் பிழைப்பு உண்டோ?
	மறம் கெழு சோழர் உறந்தை அவையத்து,
	அறம் கெட அறியாதாங்கு, சிறந்த
	கேண்மையொடு அளைஇ, நீயே
10	கெடு அறியாய் என் நெஞ்சத்தானே.	உரை