145. நெய்தல்

	இருங் கழி பொருத ஈர வெண் மணல்
	மாக் கொடி அடும்பின் மா இதழ் அலரி
	கூந்தல் மகளிர் கோதைக் கூட்டும்
	காமர் கொண்கன், நாம் வெங் கேண்மை
5	ஐது ஏய்ந்தில்லா ஊங்கும், நம்மொடு
	புணர்ந்தனன் போல உணரக் கூறி,
	'தான் யாங்கு?' என்னும் அறன் இல் அன்னை;
	யான் எழில் அறிதலும் உரியள் நீயும்; நம்
	பராரைப் புன்னைச் சேரி, மெல்ல,
10	நள்ளென் கங்குலும், வருமரோ-
	அம்ம வாழி!-தோழி அவர் தேர் மணிக் குரலே!	உரை

236. குறிஞ்சி

	நோயும் கைம்மிகப் பெரிதே; மெய்யும்
	தீ உமிழ் தெறலின் வெய்தாகின்றே-
	ஒய்யெனச் சிறிது ஆங்கு உயிரியர், 'பையென
	முன்றில் கொளினே நந்துவள் பெரிது' என,
5	நிரைய நெஞ்சத்து அன்னைக்கு உய்த்து ஆண்டு
	உரை, இனி-வாழி, தோழி!-புரை இல்
	நுண் நேர் எல் வளை நெகிழ்த்தோன் குன்றத்து
	அண்ணல் நெடு வரை ஆடி, தண்ணென
	வியல் அறை மூழ்கிய வளி என்
10	பயலை ஆகம் தீண்டிய, சிறிதே.	உரை

345. நெய்தல்

	கானற் கண்டல் கழன்று உகு பைங் காய்
	நீல் நிற இருங் கழி உட்பட வீழ்ந்தென,
	உறு கால் தூக்க, தூங்கி ஆம்பல்,
	சிறு வெண் காக்கை ஆவித்தன்ன,
5	வெளிய விரியும் துறைவ! என்றும்,
	அளிய பெரிய கேண்மை நும் போல்,
	சால்பு எதிர்கொண்ட செம்மையோரும்
	தேறா நெஞ்சம் கையறுபு வாட,
	நீடின்று விரும்பார் ஆயின்,
10	வாழ்தல் மற்று எவனோ? தேய்கமா தெளிவே!	உரை