46. பாலை

	வைகல்தோறும் இன்பமும் இளமையும்
	எய் கணை நிழலின் கழியும், இவ் உலகத்து;
	காணீர் என்றலோ அரிதே; அது நனி
	பேணீர் ஆகுவிர்-ஐய! என் தோழி
5	பூண் அணி ஆகம் புலம்ப, பாணர்
	அயிர்ப்புக் கொண்டன்ன கொன்றை அம் தீம் கனி,
	பறை அறை கடிப்பின், அறை அறையாத் துயல்வர,
	வெவ் வளி வழங்கும் வேய் பயில் அழுவத்து,
	எவ்வம் மிகூஉம் அருஞ் சுரம் இறந்து,
10	நன் வாய் அல்லா வாழ்க்கை
	மன்னாப் பொருட் பிணிப் பிரிதும் யாம் எனவே.	உரை

141. பாலை

	இருஞ் சேறு ஆடிய கொடுங் கவுள், கய வாய்,
	மாரி யானையின் மருங்குல் தீண்டி,
	பொரி அரை ஞெமிர்ந்த புழற் காய்க் கொன்றை,
	நீடிய சடையோடு ஆடா மேனிக்
5	குன்று உறை தவசியர் போல, பல உடன்
	என்றூழ் நீள் இடைப் பொற்பத் தோன்றும்
	அருஞ் சுரம் எளியமன், நினக்கே; பருந்து பட,
	பாண்டிலொடு பொருத பல் பிணர்த் தடக் கை
	ஏந்து கோட்டு யானை இசை வெங் கிள்ளி
10	வம்பு அணி உயர் கொடி அம்பர் சூழ்ந்த
	அரிசில் அம் தண் அறல் அன்ன, இவள்
	விரி ஒலி கூந்தல் விட்டு அமைகலனே.	உரை

296. பாலை

	என் ஆவதுகொல்? தோழி!-மன்னர்
	வினை வல் யானைப் புகர் முகத்து அணிந்த
	பொன் செய் ஓடைப் புனை நலம் கடுப்ப,
	புழற் காய்க் கொன்றைக் கோடு அணி கொடி இணர்
5	ஏ கல் மீமிசை மேதக மலரும்,
	பிரிந்தோர் இரங்கும் அரும் பெறல் காலையும்,
	வினையே நினைந்த உள்ளமொடு துனைஇச்
	செல்ப என்ப, காதலர்:
	ஒழிதும் என்ப நாம், வருந்து படர் உழந்தே.	உரை

371. முல்லை

	காயாங் குன்றத்துக் கொன்றை போல,
	மா மலை விடர் அகம் விளங்க மின்னி,
	மாயோள் இருந்த தேஎம் நோக்கி,
	வியல் இரு விசும்பு அகம் புதையப் பாஅய்,
5	பெயல் தொடங்கினவே, பெய்யா வானம்:
	நிழல் திகழ் சுடர்த் தொடி ஞெகிழ ஏங்கி,
	அழல் தொடங்கினளே ஆயிழை; அதன் எதிர்,
	குழல் தொடங்கினரே கோவலர்-
	தழங்கு குரல் உருமின் கங்குலானே.	உரை