275. நெய்தல்

	செந்நெல் அரிநர் கூர் வாட் புண்ணுறக்
	காணார் முதலொடு போந்தென, பூவே
	படையொடும் கதிரொடும் மயங்கிய படுக்கைத்
	தன்னுறு விழுமம் அறியா, மென்மெல,
5	தெறு கதிர் இன் துயில் பசு வாய் திறக்கும்
	பேதை நெய்தற் பெரு நீர்ச் சேர்ப்பதற்கு
	யான் நினைந்து இரங்கேனாக, நோய் இகந்து,
	அறனிலாளன் புகழ, எற்
	பெறினும், வல்லேன்மன்-தோழி!-யானே.	உரை

349. நெய்தல்

	கடுந் தேர் ஏறியும், காலின் சென்றும்,
	கொடுங் கழி மருங்கின் அடும்பு மலர் கொய்தும்,
	கைதை தூக்கியும், நெய்தல் குற்றும்,
	புணர்ந்தாம் போல, உணர்ந்த நெஞ்சமொடு
5	வைகலும் இனையம் ஆகவும், செய் தார்ப்
	பசும் பூண் வேந்தர் அழிந்த பாசறை,
	ஒளிறு வேல் அழுவத்துக் களிறு படப் பொருத
	பெரும் புண்ணுறுநர்க்குப் பேஎய் போல,
	பின்னிலை முனியா நம்வயின்,
10	என் என நினையும்கொல், பரதவர் மகளே?	உரை