289. முல்லை

	வளர்பிறை போல வழிவழிப் பெருகி,
	இறை வளை நெகிழ்த்த எவ்வ நோயொடு
	குழை பிசைந்தனையேம் ஆகி சாஅய்,
	உழையர் அன்மையின் உழப்பது அன்றியும்,
	மழையும்-தோழி!-மான்றுபட்டன்றே;
	பட்ட மாரி படாஅக்கண்ணும்,
	அவர் திறத்து இரங்கும் நம்மினும்,
	நம் திறத்து இரங்கும், இவ் அழுங்கல் ஊரே.	உரை

310. நெய்தல்

	புள்ளும் புலம்பின; பூவும் கூம்பின;
	கானலும் புலம்பு நனி உடைத்தே; வானமும்,
	நம்மே போலும் மம்மர்த்து ஆகி,
	எல்லை கழியப் புல்லென்றன்றே;
	இன்னும் உளெனே-தோழி!-இந் நிலை
	தண்ணிய கமழும் ஞாழல்
	தண்ணம் துறைவற்கு உரைக்குநர்ப் பெறினே.	உரை