முதற்காரணமு மாதலின், ‘அறிவினில்  தெளிந்தமாட்சி அரதனத்திரய  மென்னும்  பெறுதலுக்  கரிய செல்வம்‘என்றார்.  அறிவு-கேவல ஞானம்.   தெளிந்த-தெளியவுணர்ந்த.  மீண்டும் நழுவவிடாது நிகழ்வதனால்,  ‘பெரிதும் பெற்றனம்‘  என்றார்.  உம் பிரித்துக்கூட்டப்பட்டது.

இதுமுதல்  ஐந்துகவிகளால்  இளைஞரிவரும்  பஞ்சபரமேஷ்டிகளை வணங்குவதனைக் கூறுகின்றார்

சித்தர் வணக்கம்

 (இ-ள்.) ஈங்கு-இவ்விடத்தே, நம் இடர்கள் தீர்க்கும் இயல்பினார்  நினைதும் ஏல்-நமது பிறவித்  துன்பங்களைநீக்குந் தன்மையுடையாரைப் பற்றி  (யாவரென)ஆராய்வோமாயின், இவ்வுலகத்து ஒங்கிய  உம்பர் - இம்மூவுலகத்திற்கும் மேலேயுள்ள உச்சியின்கண்,  ஒளி சிகாமணியின் நின்றார் - ஒளியினை  யுடைய முடிமணி  போலவிளங்குகின்றவரும், வீங்கிய கருமக் கேட்டின் - மிகுதியாகிய (ஞானவரணீயம் முதலிய எண்) வினைகளின்  கேட்டினால்,  விரிந்த  எண்குணத்தார் ஆகி - கடையிலாஞானம் முதலிய எண்குணங்களும் விளங்கப்பெற்றவருமாகி,  தீங்கு எலாம் அகற்றி நின்ற - எக்குற்றங்களும் போக்கி நின்ற, சித்தரே - சித்தபரமேஷ்டிகளே,  செல்லல்  தீர்ப்பார் -நம்பிறவித் துன்பத்தைநீக்குவார்  (ஆதலின் அவரை வணங்குவம்).  (எ-று.)

எண்வினையின் நீங்கி  எண்குணங்கள்  விளங்கிய சித்தரை வணங்கினரென்க.

இறைவனை நாம் வணங்குவதனால்  நமக்கு  யாதொருபயனும்  அவரால்  அளிக்கப் படுதலில்லை;  ஆயினும் அவரை