(இ-ள்.) ‘மன்னன் மாதேவி - கோப்பெருந்தேவியே, நின்னை வருத்துவான் - உன்னைத்  துன்புறுத்துவதற்காக, வகுத்த கீதத்து அன்னவன் - அமைத்துப் பாடிய இசையினையுடைய அவன், அத்தி பாகன் - நம் யானைப்பாகனாகிய, அட்டபங்கள் என்பான் - அஷ்டபங்க னென்பவன்; தன்னை -அவனை, மெய் தெரியக்கண்டு - உடல்முழுவதும் விளங்கப்பார்த்து, தளர்ந்து - உளம் சோர்ந்து, கண் புதைத்து மீண்டேன் - (அவனைக் கண்ட)  என் கண்களைக் கைகளால் பொத்திக்கொண்டு திரும்பிவிட்டேன்;  என்னை நீ முனிதி என்றிட்டு - என்னை நீ வெறுப்பா யென்று உட்கொண்டு, அவற்கு -அப் பாகனுக்கு,  ஈது- (யான்சென்ற) இவ் விஷயத்தை, இசைக்கலன் - சொல்லாதொழிந்தேன்‘ என்றாள் - என்று  குணவதி கூறினாள்; (எ-று.)

‘தேவியே, அஷ்டபங்கனைக் கண்டேன்.  அவனுருவினை நீ காண்பாயாயின் உடனே நீ வெறுத்து நீக்குவாய்.  அத்தன்மையோனுக்கு  நின் கருத்தினைத் தெரிவிப்பின்  நீ என்னை முனிவா யென் றஞ்சி ஒன்றும்  உரையாடாது திரும்பினேன் என்றா ளென்க.

தெரிதல் - ஆராய்தல்.         முனிதல் - சினத்தலுமாம்.‘

என்றிட்டு, இடு;  துணைவினை அட்டமா பங்கன்; மா, அசை.  அட்டபங்கன் - அஷ்டபங்கன்.  அஷ்ட  பங்கம் -எண்வகைக்குறைவு.  அவை இன்னவை யென்பது  அடுத்த செய்யுளிற் கூறப்படும்.                  (31)

(இ-ள்.) ‘(அவன்), நரம்புகள் விசித்த மெய்யன் - முடிகளாகக் கட்டிக்கொண்டுள்ள நரம்புகளோடு கூடிய  உடலை யுடையோன்; நடையினில்  கழுதை -கழுதைநடைபோன்ற