எண்ணின்மற் றியாவ னாங்கொல், என்னிதற் படுத்த ஏந்தல்
ஒண்ணிற உருவச்செந்தீ உருவகொண் டனைய வேலான்”

(சிந்தாமணி. 713)

இம்மூன்றும், தலைவனை எதிர்ப்பட்ட தலைவியின் ஐயம் கூறுகின்றன. இவற்றுள் முதலிரண்டும் முறையே தத்தையும் பதுமையும் சீவகனை முன்னறியாமல் முதலிற்கண்டு காதல் கூர்ந்தையுற்றதைக் குறிப்பன. கடைசிக் கம்பன்பாட்டு, சீதை இராமனை யாரென்றறியாமல் காதலெழக்கண்டு அவன் பாற்கொண்ட ‘சிறந்துழி’ ஐயம் குறிப்பதாகும்.

இன்னும் இதுவேபோல், சுந்தரரும் பாவையும் முந்துறத் தாமறியாராய் வந்தெதிரக் கண்டிருவருள்ளத்தும் “எண்கொள்ளாக்காதலின் முன்பெய்தாத ஒரு வேட்கை” எழ. ஒருவரையொருவர் ஐயுற்றுத் தெளிந்ததைத், ‘தெய்வமணம் கமழும்’ பாட்டால் சேக்கிழார் கூறக்காண்பாம்.

இது சுந்தரரின் ஐயம் சுட்டும்.