யாக; யாஞ் சென்று இவள்கூறும் வார்த்தைகளைக் கேட்டலைச் ¹செய்யாமோ என்றாரென்று கூறினாள். எ - று.

எ - து. அங்ஙனங் ⁴கூறியவள், கேட்கக் கடவேமென்று நும்மிலே கூறி வந்து, ஏடீ! நீ என்ன வருத்தமுற்றாய்? யார்தான் நினக்கு இவ்வருத்தஞ் செய்தார்? நினக்கு உற்ற வருத்தத்தை எங்கட்கு உரையென்று சொல்லி என்னைக் கேட்கின்றவர்களே! அது வந்தவாற்றை என்பக்கலிலே தெளியக் கேண்மின்; ஒருவன் கொத்தான கூந்தலையுடையாய்! எனக்கு உற்ற வருத்தத்தை யான் நினக்கு வந்துஉரைக்குமளவும் என் இன்னுயிர் போகாமற் றங்கிற்றுக்காண் என்று இங்ங்னம் தன்னோடு யான் மருவுருதலை உறுத்தி அம்மருவுதலை அவன் மாறிப் போன அக்காலந்தொடங்கி என்னெஞ்சு ⁵எனக்கு அவன் மருவின இடத்தே அகப்பட்டு நின்றுவிட்டது; இனி அவனுள்ள இடமெங்குந் தேடித் தெரிந்து என்னெஞ்சினைக் கூட்டிக்கொள்வேன் என்று கூறினாள். எ - று.

உரைப்பனை, திசைச்சொல்.

1. “குரற் கூந்தல்” கலி. 72: 20, 93: 22; என இந்நூலுள் வருதல் காண்க: குரலென்பது கூந்தற்கு அடையாய் வருதலன்றியும் மயிர் (கூந்தல்) என்னும் பொருட்டாயும், “குரனாற்றத் துற்ற, முடியுதிர் பூந்தாது” (கலி. 88 : 1 - 2) என்புழி வருதல் காண்க.

2. (அ) கலக்கம் - மனங்கலங்குதல்; மேலே கலங்கி மொழிதலென்பது ஒரு காற் சொல்லின்கண் வந்து பெயர்வது: இது மனங்கலங்கி நிற்கு நிலையென்றுகூறி, “பொங்கிரு முந்நீர்..................தீராயெனின்” என்னும் பகுதியைப் பெருந்திணைக்குரிய கலக்கமென்னு மெய்ப்பாட்டுக்கு (தொல். மெய்ப் சூ. 22 ‘இன்பத்தை’) மேற்கோள்காட்டினர் இளம் பூரணர் (ஆ) நச்சினார்க்கினியர் “பொங்கிரு முந்நீர்..........காட்டீமோ”

(பிரதிபேதம்)¹செய்யாமோவென்று கூறினாள், ²குரற் கூந்தல், ³நெஞ்சு தெரிந்தது, ⁴கூறியவர், ⁵எனக்குத்தான் மருவின, ⁶நோக்குபு.