எ - து: பின்னும் நல்லாளே! யான் ¹செய்த தவறுகளை என் தலையிலே ²யிட்டு என் பொய்களையெல்லாம் எனக்கு ஏறத் தெளிவித்து என் களவைக் கையோடே பிடித்துக்கொண்டாய்; யானும் நின்னைத் தப்பினேன்; இனி எனக்கு அருளென்றான். எ - று.

எ - து; அதுகேட்டு அவள், ஏடா! யாம் நீ கூறியவாறே ⁶அருளுவேம்; அங்ஙனம் அருளுதற்கு யாம் யாராந்தன்மையையுடையேம்? விடலாய்! நின் பூழெல்லாம் நீமுன்னர் அளித்துப் பின்னர்க் கைவிடுதலின்
⁷நின்னடிப்பிலே அகப்பட்டு நோயைப் பெரிதாகப் பொருந்தும்; அவை வருந்தாதபடி நீ உனக்கு ஆம்படி பண்ணின பூழெல்லாவற்றையும் இன்னும் நின் பாணனாலே அழைத்துவிட்டு அவற்றின்மனந்தெளியும்படி அளித்து
⁸ஆடுவாயாக வென்றாள். எ - று,

எனவே, பரத்தையர்க்கும் பூழிற்கும் ஏற்ப நின்றது.

இதனால், இருவர்க்கும் புணர்வாகிய உவகைபிறந்தது.

"கொடுமை யொழுக்கங் கோடல் வேண்டி, யடிமேல் வீழ்ந்த கிழவனை நெருங்கிக், காத லெங்கையர் காணி னன்றென, மாதர் சான்ற வகையின் கண்ணும்” (2) என்றதனான் அருளினியென அடிமேல் வீழ்ந்தவாறும்,
⁹அருளுகம் யாம்யாரேமெனக் காதலமைந்தவாறும், அளித்தியெனப் பணிவை நின் பெண்டிர் கொள்வரென்றவாறுங் காண்க.

பெருங். (1) 40: 465 - 467. (ஆ) "தான்முன் கண்ட தவற்றின ளாதலிற், சென்ற வாயிற் கொன்றல ளூடி” பெருங். (1) 37 : 167 - 168.

1. “பரத்தையி னகற்சியிற் பிரிந்தோட் குறுகி, யிரத்தலுந் தெளித்தலும்” என்பதனுரையில் ‘விடலை நீ நீத்தலின்..............நின்பூழ்’ என்பதை மேற்கோள்காட்டி, இதில் மருதநிலத்திற்றலைமகன் விடலை யெனப்பட்டா னென்பர் இளம்பூரணர்; தொல். அகத். சூ. 44. ‘ஒன்றாத்தமரினும்’

2. தொல். கற்பி. சூ, 6. இச்சூத்திரப்பகுதியி னுரையில் (அ) ‘நல்லாய்..................பூழ்’ என்பதை மேற்கோள்காட்டி, “இதனுட் கையொடு கண்டாய் பிழைத்தேனருள்’ என அடிமேல்வீழ்ந்தவாறும்

(பிரதிபேதம்) ¹செய்யாத, ²இட்டெனப்பொய்களை, ³அருளுக யாம்யாரே யெல்லா, ⁴அளித்துவிடலை, ⁵நீக்கலின், ⁶அருளுகம் அங்ஙனம், ⁷அந்நடிப்பிலே, ⁸ஆளுவாயாக, ⁹அருளுகம் யாரெனக்காதலமைந்தவாறும் காண்க. இது.