போக்குங் காலத்தினது இயல்பாவதறியாராய் மாலைக்காலமென்று அதுவும் ஒருகாலமாகக் கூறாநிற்பரென ஆற்றாளாய்த் தோழிக்குக் கூறினாள். எ - று.

கல்சேர்கையினாலே ¹இருள் இவராநிற்க ²அதுபொறாது மதிதோன்ற என ஒருவினையாகமுடிக்க. "பகல்கான் றெழுதரும் பல்கதிர்ப் ³பருதி" (1) என்றார் பிறரும்.

⁴மதியேர்தர என்பது முதலிய செயவெனெச்சங்களெல்லாம் நிகழ்கால முணர்த்திநின்று ⁵மாலைவாள்கொள[ா] என்னுஞ்செய[யா] வெனெச்சத்தோடு முடிந்தன. அது பின் வந்ததை என்னுந் தொழிற்பெயர்த்திரிசொல்லோடு முடிந்தது.
மயங்கியோர் என்றது தோழியைக்கருதி. ⁶"திணைமயங்குறுதலும்" (2) என்றதனாற் கருப்பொருண்மயங்குதலும் அமைத்தாம்.

இனி மாலை ⁷வாழ்கொளவென்று பாடமாயின் அப்பாடத்திற்கு, மாலை தான் வாழ்தல்கொள்ள வந்ததனை என்க.

8அளறுடங்க என்பதும் பாடம்.

இதனால், தலைவிக்கு இழிவுபிறந்தது.

இஃது அடக்கியலின்றி அடிநிமிர்ந்தோடிய கொச்சகவொருபோகின் பகுதியாய்த் தனிச்சொல்லும் அடக்கியலுமின்றிச் சுரிதகம் பெற்று அடி நிமிர்ந்தோடிய ⁹அகநிலைக்கொச்சகம். (2)

1. பெரும்பாண். 2.

2. தொல். அகத். சூ. 12.

(பிரதிபேதம்)¹இருள்வாராநிற்க, ²அது பொறாமதி, ³பரிதி, ⁴மதிபோதர, ⁵மாலை வளர்கொளா வென்னுஞ் செய்யாவென்னு மெச்சத், ⁶திணைமயக்குறுதலும் என்பதனாற் றரும்பொருண், ⁷வாழ்கொளவென்ற பாடத்திற்கு மாலைதான் வாழ்தல், ⁸அழறுடங்க, ⁹வகைநிலைக்.