| | சிரஞ்சிறி தசைத்துஞ் சிறகை யடித்தும்,
அந்தியங் காடியின் சந்தங் காட்டித் |
| 125. | தந்தங் குழூஉக்குரல் தமைவிரித் தெழுப்பும்
பேரொலி யொன்றுமே யார்தரு மொருசார் ;
வீறுடை யெருத்தினம் வரிவரி நிறுத்தி
யீறிலாச் சகா ரெண்ணில ராமெனப்
பொன்னேர் பூட்டி நின்றவர் தம்மைப் |
| 130. | போற்றிய குரவையே பொலிதரு மொருசார் ;
சேற்றிடை யடர்ந்த நாற்றடைத் தெடுக்குநர்
நாறுகூ றாக்குநர் வேறுபுலம் படுக்குநர்
நடுபவர் களைப்பகை யடுபவ ராதியாக்
கள்ளுண் கடைசியர் பள்ளும் பாட்டும் |
| 135. | தருமொலி பரந்தே தங்குவ தொருசார் ;
குன்றென அரிந்து குவித்திடுஞ் செந்நெற்
போர்மிசைக் காரா காரெனப் பொலியக்
கறங்குங் கிணைப்பறை முழவுடன் பிறங்கும்
மங்கல வொலியே மல்குவ தொருசார் ; |
| 140. | தூவியாற் றம்முட னீவிடிற் சிரிக்குஞ்
சிறுமிய ரென்னவச் செழுநில நங்கை
உழுபடைக் கொழுமுனை தொடுமுனங் கூசி
உடல்குழைந் தெங்கு முலப்பறு செல்வப்
பயிர்மயிர் சிலிர்த்துப் பல்வளம் நகுவள், |
| 145. | எனிலினி யானிங் கியம்புவ தென்னை?
அனையவந் நாடெலா மரச ! மற் றுனக்கே
யுரித்தென வங்குள பாடையே யுரைக்கும்.
சின்னா ளாகச் சேரனாண் டிடினும்
இந்நாள் வரையு மந்நாட் டுரிமை |
| 150. | கொடுத்தது மில்லை, நாம் விடுத்தது மில்லை.
பண்டைநம் முரிமைபா ராட்டிட வென்றே
கண்டன னிப்புரி. ஆயினும் அதுவிம்
மணத்திற் குதவியாய் வந்தது நன்றே.
ஆதலி லவன்பால் தூதரை விடுத்துக் |
| 155. | கிழமையும் பழமையு மெடுத்துக் கிளத்தில்,
நாட்டிய நமது நகர்வலி கருதி |